وقتی سحر سر زد
توو آسمون خورشید
گفتم اباالفضل هست

وقتی بوی غربت
توو کربلا پیچید
گفتم اباالفضل هست

وقتی علی‌اکبر
در خاک و خون غلتید
گفتم اباالفضل هست

تا دخترم بین
اهل حرم ترسید
گفتم اباالفضل هست

حالا چه کنم؟!
تنها چه کنم؟!
با مصیبت بی‌نهایت سقا چه کنم؟!

دیگه هم‌سفرم رفت
وقت سفر شده
هوا روشنه امّا
«شق‌القمر» شده

***

دیدم حرم غوغاس
شور عطش داره
گفتم اباالفضل هست

رفتن همه از حال
دیگه نبود چاره
گفتم اباالفضل هست

دیدم رباب اومد
با طفل شیرخواره
گفتم اباالفضل هست

وقتی که شد حرف
خلخال و گوشواره
گفتم اباالفضل هست

ای وای به حرم
خم شد کمرم
تکیه‌گاه من، جون پناه من، افتاد سپرم

همه هلهله کردن
عالم خبر شده
هوا روشنه امّا
«شق‌القمر» شده

یه گوشه دست قلم افتاده
یه گوشه ماه حرم افتاده
حرمله داره میگه با خنده
علم افتاده

غیرت از چشما افتاده؛ پاشو بریم حرم
خنده از لب‌ها افتاده؛ پاشو بریم حرم
زینبم از پا افتاده؛ پاشو بریم حرم

خدانگهدار آسمون باوقار زینب
خدانگهدار دل‌خوشی روزگار زینب
خدانگهدار روزای آروم و قرار زینب

***

جون این اشکای مادر پاشو بریم حرم
تا که بازه چشم اصغر پاشو بریم حرم
تا سکینه داره معجر پاشو بریم حرم

خدانگهدار پهلوون از زمونه خسته
خدانگهدار قمر در بین خون نشسته
خدانگهدار ساقی زخمی و سر شکسته‌

***
دستاتو رو شونم بذار؛ پاشو بریم حرم
سایتو رو سرم نگه‌دار؛ پاشو بریم حرم
علمو از رو خاکا بردار؛ پاشو بریم حرم

خدانگهدار شیرینی رویای رقیّه
خدانگهدار ستاره شب‌های رقیّه

عَبْدَالله؛ دَخیلَکْ أَبوفاضِل
أَبوفاضِل، أَبوفاضِل

افتاده آن دست
که می‌گیرد از
افتادگان دست

این است همان دست
که در راه دوست
شسته ز جان دست

به مشک و به علم اباالفضل
به دستان قلم اباالفضل
نمی‌افتد نام سینه‌زن
از قلم اباالفضل

ای دستگیر بی‌دست
ای دستگیر دنیا
ما تشنه‌ی نگاهت
یا ساقی العطاشا

یا اباالفضل‌ العباس

***

قربان آن چشم
که پوشیده از
آب روان چشم

این است همان چشم
که بر لطف او
دارد جهان چشم

به چشم محترم اباالفضل
به دو ابروی خم اباالفضل
نباشد در عالم پناهی  
جز حرم اباالفضل

چشم و چراغ خیمه
چشم و چراغ مائی
یا نافِذَ البَصیره
تو حامِلَ اللِوائی

یا اباالفضل العباس

***

جانم به آن دل
که دادند به او
دیوانگان دل

این است همان دل
که بسته به او
صاحب زمان دل

دل و دلدار همه اباالفضل
سرم خاک قدم اباالفضل
وفاداری جمعش شود در
یک کلمه اباالفضل

ای دلبر رقیّه
ای دلرباترین نام
جولان دهد عقیله
با پرچم تو در شام

یا ابا الفضل العباس

جان و دل ماسواست مست اباالفضل و بس
جنّت خلد خداست مست اباالفضل و بس

یا ابوفاضل ابوفاضل ابوفاضل

دست همه روز حشر از همه جا کوته است
شافع روز جزا دست اباالفضل و بس

یا ابوفاضل ابوفاضل ابوفاضل

در حرمش جبرئیل فخرکنان خادم است
با کرمش بی‌نیاز مستحق و حاکم است

یار حسین یار ماست
وعده دیدار ماست

نور شب تار ما
ماه بنی‌هاشم است

یا ابوفاضل ابوفاضل ابوفاضل

جامه صبر می‌درد زینب اگر که بنگرد
قد خمیده من و مشک دریده تو را

زود بود که دشمنان زنند بر سنان
رأس بریده تو و رأس بریده مرا

هم‌نفس خواهر
روی زمینی تو
جون دل ما و امّ‌بنینی تو

شنیدم بالا سرت
مادر من اومده جای من
به حرم گفتم برید
معجر و محکم کنید

گلایه‌ای نیست عزیزم
آخر به من نگفتی خواهر
ولی شنیدم حسینو
صدا زدی ای برادر

برادرم، برادرم، برادرم، برادرم

***

پشت و پناه این
اهل حرم بودی
توان زانوی
برادرت بودی

شنیدم خورده عمود
به همان جای سجود
عباسم

می‌دونی که بعد تو
صثرتم میشه کبود
عباسم

تا بودی تو کی لباس
پاره تن بچّه‌ها بود؟!
تا بودی تو کی جسارت
به دختر علی روا بود؟!

تو را دارم چه غم دارم؟!
اباالفضل ای علمدارم