سینه‌زن امواج غمت دریا
زنجیرزن دسته‌ی تو باران
دمام دم حسینیه باد است
در هروله‌ی جنون تو طوفان

عشّاق عزیزت جمعند یکایک
ارواح شهیدان همه «حَلَّتْ بِفَنائِک»
در روضه نشستند همراه ملائک
ارواح شهیدان همه «حَلَّتْ بِفَنائِک»

مشغول ذکرند کل کائنات
لب تشنه‌ی تو لب‌های فرات
یا رحمة‌الله؛ یا باب نجات

***

آن روز که آمدم به این دنیا
شیرین شده با تربت تو کامم
ای نام تو بهترین سرآغازم
ای عشق تو بهترین سرانجامم

دل با غم عشقت کرده‌ست تلاقی
دنیا همه فانی و فقط نور تو باقی
ما مست تو هستیم از برکت ساقی
دنیا همه فانی و فقط نور تو باقی

ای جان عالم، عالم به فدات
ما تشنگانیم؛ ای آب حیات
یا رحمة‌الله؛ ای باب نجات

هیأت قیام للهه
اینجا مسیر کوتاهه
این کوچه‌های سینه‌زنی
هرگز نمیره بیراهه

از همین کوچه‌ها شهید می‌بردن
تو همین کوچه‌ها شهید آوردن
آره تو هیأتا حسین می‌گفتن؛ می‌مردن

اومدم از تولّدم
تو هیأت امام‌ حسین
مرده بدم زنده شدم
تو هیأت امام حسین

راهی غیر از این بلد نیستم
راه بین هیأت و خونم
جایی جز اینجا نمی‌شناسم
هیأتی هستم و می‌مونم

اومدم از تولّدم
تو هیأت امام‌ حسین
مرده بدم زنده شدم
تو هیات امام حسین

***

انقد حسین‌حسین گفتم
آروم شه قلب آشفتم
حس نماز میده بهم
یاد حرم که می‌افتم

ته این کوچه گنبدو می‌بینی
ادخلوها بسلام آمنینی
اربعین می‌رسه عجب روزای شیرینی

من الازل الی الابد
بی‌تو‌ محاله یا حسین
بی‌همگان به سر شود
بی‌تو محاله یا حسین

هیأتا عطر حرم دارن
هر کجای این جهان باشه
شاید اونجا که نشستی تو
بغلت امام زمان باشه

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم تو در دلم نشستی

ابی‌عبدالله؛ آقای من

***

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

ابی‌عبدالله؛ آقای من

***

گر همه صورت‌گران، صورت زیبا کشند
صورت ارباب ما از همه زیبا‌تر است

اباعبدالله، اباعبدالله، اباعبدالله
یا اباعبدالله، یا اباعبدالله، یا اباعبدالله

***

مدعیان گر زنند دعوی بالاتری
پرچم ارباب ما از همه بالاتر است

اباعبدالله، اباعبدالله، اباعبدالله
یا اباعبدالله، یا اباعبدالله، یا اباعبدالله

مظلوم مظلومی
مظلوم‌ مظلومی
افتادی تو گودال ولی آروم آرومی

با اینکه تنت روی خاکه
از عطش‌ لب تو هلاکه
تو گودال چی دیدی که ذکرت
الهی رضا برضاکه

بگو ته گودالی؟!
یا آخر معراجی؟!
بلند شو دیگه از خاک
قبوله حجت حاجی

ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله
آه آه؛ ابی‌عبدالله

***

تنهای تنهایی
تنهای تنهایی
حتّی ته گودالتم بالای بالایی

با اینکه سرت پر‌خونه
رو زمین تن تو می‌مونه
چه آروم تو چشماتو بستی
حالتو کسی نمی‌دونه

می‌خواستی جسم زخمیت
رها از این دنیا شه
نخواستی حتّی واست
یه پیرهن هم باشه

ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله
آه آه؛ ابی‌عبدالله