وقف اشک است زندگانی من
ای که از کودکی شده غم من
آه! در قبر من به من برگرد
ای شب اوّل محرم من

چون نهالی که اشک پایم ریخت
در عزایت شدم سترگ حسین
«أَلسَّلام» ای حقیقت محزون
«أَلسَّلام» ای غم بزرگ حسین

این زبانی که برده نام تو را
پاسخ ”مَنْ امام؟” خواهد گفت
صورتی که شده‌ست خیس از اشک
عاقبت بین قبر خواهد خفت

یاد کردم ز عاشقانی که
حسرت روضه‌هات را دارند
پدرانی که این محرّم را
زیر سنگ لحد عزادارند

مادرانی که مانده از آن‌ها
چادری مشکی و گل لبخند
قد نداد عمرشان که این دهه هم
قیمه‌ی نذری تو را بپزند

مادرانی که چادر آن‌ها
خیمه‌های تو را به پا می‌کرد
یاد کردم از آن النگو که
مادرم خرج روضه‌ها می‌کرد

حتم دارم که می‌خورم حسرت
هرچه خود را برات کم زده‌ام
آی سنگ لحد بگو به حسین
سنگ او را به سینه‌ام زده‌ام 

زندگانی عزیز بود و شریف
تا زمانی که زیر پرچم بود
دوست دارم که خوب گریه کنم
شاید این آخرین محرّم بود

گریه می‌کنم برات
برای خشکی لبات
چقدر دلم تنگ میشه
برای پیرهن عزات

دستای ما رو زهرا
توو دست تو می‌ذاره
شکر خدا

مثل تو نیست توو دنیا
ولی زیاده آقا
شبیه ما

ای کشته‌ی لب‌تشنه
از آب فرات محروم
عالم به فدای تو
یا سیدنا المظلوم

مظلوم حسین
غریب حسین
عطشان حسین
عریان حسین

باذن الله؛ ابی‌عبدالله
باذن طاها؛ ابی‌عبدالله
باذن مولا؛ ابی‌عبدالله
باذن زهرا؛ ابی‌عبدالله

بسم الله الرحمن الرحیم؛ یا حسین
وَ فَدَیْناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ؛ یا حسین

سینه‌زن امواج غمت دریا
زنجیرزن دسته‌ی تو باران
دمام دم حسینیه باد است
در هروله‌ی جنون تو طوفان

عشّاق عزیزت جمعند یکایک
ارواح شهیدان همه «حَلَّتْ بِفَنائِک»
در روضه نشستند همراه ملائک
ارواح شهیدان همه «حَلَّتْ بِفَنائِک»

مشغول ذکرند کل کائنات
لب تشنه‌ی تو لب‌های فرات
یا رحمة‌الله؛ یا باب نجات

***

آن روز که آمدم به این دنیا
شیرین شده با تربت تو کامم
ای نام تو بهترین سرآغازم
ای عشق تو بهترین سرانجامم

دل با غم عشقت کرده‌ست تلاقی
دنیا همه فانی و فقط نور تو باقی
ما مست تو هستیم از برکت ساقی
دنیا همه فانی و فقط نور تو باقی

ای جان عالم، عالم به فدات
ما تشنگانیم؛ ای آب حیات
یا رحمة‌الله؛ ای باب نجات

حال و هوای کوچه غم‌آلود و درهم است
پرچم‌ به اهتزاز در آمد؛ محرّم است

دم بگیرید با طبل عزا
نور بگیرید از نور حسین

پر بگیرید تا کرب‌و‌بلا
شور بگیرید از شور حسین

باز این چه شورش است
در خلق عالم است
سرهای قدسیان
بر زانوی غم است

ای اهل عالم
برپا شد ماتم
همه‌ی دنیا جا میشه زیر پرچم

ابا عبدالله
الحمدلله
زنده موندیم و دیدیم اومد محرّم

***

اشک بریزید بر کشته‌ی اشک
جان بگیرید از زنده‌ی عشق

می‌درخشد بر نیزه هنوز
چلچراغ تابنده‌ی عشق

نقش کتیبه‌هاست
دیوان کربلا
کشتی شکسته‌ی
طوفان کربلا

این خیمه‌گاهه
یا بیت‌اللهه
اینجا که احرامش با رخت سیاهه

از پا افتاده
مرد سجّاده
اوج بندگی گودال قتلگاهه

هر نفس آواز عشق
می‌رسد از کربلا
پرچم سرخ حرم
گشته به رنگ عزا

مُصیبَةً ما أَعْظَمَها
این داغ عظیم
تا به قیامت می‌ماند

به تشنگان کرب‌وبلا
امواج فرات
ذکر مصیبت می‌خواند

یا ذبیح العطشان
یا قتیل العریان
یا اباعبدالله
حسین جان

***

سنگ بنای بهشت
تربت خون خداست
ما زحرم بوده‌ایم
کرب‌و‌بلا شهر ماست

به آن سر بر نیزه شده
ما شب به شب از
آتش روضه می‌میریم

به هر نفس در سینه‌زنی
با نام حسین
جان دوباره می‌گیریم

یا ذبیح العطشان
یا قتیل العریان
یا اباعبدالله
حسین جان

قالَ أَباعَبدِالله
أَنَا قَتِيلُ اَلْعَبْرَةِ
 لایَذکُرُنی مؤمِنٌ
اِلاّ بَکا

من پادشاه غم
من پادشاه آه
من کشته‌ی اشکم
فی سبیل الله

قسم به جان جوانم
جان من گره خورده
به جان سینه‌زنانم
پای گریه کنم را
به کربلا برسانم
کشته مرده‌ی خود را
کنار خود بنشانم

***

أَنَا مُجیبُ الدَعَوات
من هستم کشتی نجات
ای تشنه‌ی آب فرات
من می رسانمت به حیات

من مبدأ عشق و
من مقصد هر راه
زوّار من هستند
فی امان الله

قسم به ساقی سقّا
اشک سینه‌زنانم
بود شراب طهورا
خاک فرش عزایم
بود ز تربت اعلا
هر که سر بگذارد
به پرچمم شود آقا

***

أَنَا أَسیرُ الکُرُبات
من هستم شاه عرصات
حتّی در زیر ضربات
در دستم باشد برگ برات

هم جان و هم پیکر
هم اصغر و اکبر
هم با تن بی‌سر
دادم انگشتر

منم پناه دو عالم
من تجلّی حق
مظهر جلال و جمالم
زیر تیغ و سنانم
ولی در اوج کمالم
جسم اصغرمن روی
سینه گشته مدالم

با حاجیان ساکت حجّت تمام کردی
از کعبه‌ دل بریدی؛ عزم قیام کردی

 گفتی که جدّ من گفت؛ این حج آخر توست
اتمام حجّت آنجا، با خاص و عام کردی

لَبَّيْكَ اللهم لَبَّيْكَ
لبیک یاحسین

***

 یک مشت خون خود را بر آسمان فشاندی
ای آسمان دوباره، شرب مدام کردی

زمزم به جوش آمد؛ اصغر به گریه افتاد
خون گلوی خود را، تا استلام کردی

لَبَّيْكَ اللهم لَبَّيْكَ
لبیک یاحسین

***

احرام بستن تو آن سال حالتی داشت
ماه محرّمت را «ذی‌الحجّه» نام کردی

در کعبه حاجیانی، با رمی جمره سرگرم
در کربلا تو امّا، حج را تمام کردی

لَبَّيْكَ اللهم لَبَّيْكَ
لبیک یاحسین

شور به پا کرده‌ای؛ ماه محرّم سلام
تازه شب اوّل است؛ اذن بده یا امام

باز به دنبال من پیک فرستاده‌ای
باز به دنبال من، این من کوفی مرام

ابی‌عبدالله؛ آقای من

***

عشق چه‌ها کرده‌ای؛ عزم کجا کرده‌ای؟!
چشم به راهت منم؛ تشنه‌لب از روی بام

اشک غمت جاری است؛ فصل عزاداری است
نام تو را می‌برم؛ لحظه حسن ختام

ابی‌عبدالله؛ آقای من

***

داغ دل خواهرت تشنگی اصغر است
روضه آب‌آورت، گریه کنم بر کدام؟!

آه از آن ساعتی که با تن چاک‌چاک
نهادی ای تشنه‌لب صورت خود را به خاک

ابی‌عبدالله؛ آقای من