علم افتاده این‌جا
مشک حرم این‌جا
دلم افتاده این‌جا
دست قلم این‌جا

وَ بانَ الإِنْکِسارُ في جَبینی
دارن می‌خندن به حسین، می‌بینی؟!
من کمرم اون‌جا شکست که گفتی
وَاللهِ إِنْ قَطَعْتُموا یَمیني

از زندگی سیر شدم خیلی؛ ویلی، ویلی
کنار تو پیر شدم خیلی؛ ویلی، ویلی

***

نتونستی که پاشی
دوباره سقا شی
خیالم با تو راحت بود
کاشکی می‌شد باشی

حُرمت خیمه‌ها شکسته می‌شه
سر تو روی نیزه بسته می‌شه
نذاری دخترم بره اسارت
خیلی کوچیکه، زود خسته می‌شه

کنار دست تو زمین خوردم؛ مُردم، مُردم
وقتی تو رو به‌جا نیاوردم؛ مُردم، مُردم

***

تو رو می‌ذارم میرم
از دنیا دل‌گیرم
تو رو می‌ذارم میرم
میرم و می‌میرم

امنیّت خیمه خدانگهدار
خاطره‌هامو با تو خاک می‌کنم
«أُم‌ُّ الْبَنین» کجاس ببینه، بی‌تو
با آستینم اشکمو پاک می‌کنم؟

اگه سکینه تو رو از من خواس؛ عباس، عباس
باید بگم حسین دیگه تنهاس؛ عباس، عباس

نوحه شب نهم

ای داد، ای داد
طبل عزا مرثیه را دم داد
قافله‌ی گریه به راه افتاد
صاحب عزا مهدی موعود است
صاحب مجلس به سلامت باد

این همه اشک و آه
روضه‌ی قتلگاه
گرم نگاه کیست؟!
حسین است

بیرق این قیام
پرچم انتقام
دست سپاه کیست؟!
حسین است

أَسْرارُ الشِّفاء فی تُربَتِه
آیاتُ البُکاء فی غُربَتِه
أَحْیانَا الحُسَین بِمُهْجَتِه

***

ای آب، ای آب
تشنگی مشک مرا دریاب
کودک شش‌ماهه ندارد خواب
می‌شنوی؟! می‌رسد آوای
«واعَطَشا» از حرم ارباب

تا دم آخرم
پشت برادر
چون لقبم شده
سپه‌دار

ناله‌ی کودکان
رفته به آسمان
آبروی مرا
نگه‌دار

دستم خالی است، ز غم پُرم
تا دارم نفس، نمی‌بُرم
از آب فرات، نمی‌خورم

به فدای شورش عزای تو
به فدای نور خیمه‌های تو
چه خدایی در رگ تو جاری بود
که نشد فاش، سرّ خون‌بهای تو

یا حسین ثارالله، به فدایت جانا
به خدا بخشیدی، همه‌ی هستت را
و خدا خود آمد، به دل قربانگاه
که به تو برگردیم، همه «إِنّا لله»

تو جگرگوشه‌ی رسول الله
به تو وابسته دین پیغمبر
ز تو پاینده گردش عالم
به کف تو اراده‌ی محشر

اگر عشّاق بی‌قرارت را
بپذیری دمی به درگاهت
همه قالب تهی کنند از شوق
اگر آید ز در علی‌اکبر

به مژگان سیه کردی
هزاران رخنه در دینم
بیا کز چشم بیمارت
هزاران غم برچینم

سر خم می را کمی واکنید
مرا مست فرزند زهرا کنید
سرم را به ضربت مداوا کنید
تنم را ز غم «عِرْبَاً عِرْبَا» کنید

به فرمان مولا، به فرمان پیر
أَمیری حُسَیْنٌ وَ نِعْمَ الأَمیر

***

به فدای خادمان دربارت
به فدای خاک پای زوارت
به فدای لشگر علمدارت
که می‌آیند اربعین به دیدارت

همه عالم محوِ، سپه ثارَالله
همگی جان برکف، به ره ثارالله
شده هر کس عاشق، ز غمت می‌نوشد
تا ابد خون تو، به رگش می‌جوشد

تو تجلّی غیرت اللهی
که رسید ارث تو به فرزندت
همه چشم‌انتظار روزی که
برسد وعده‌ی خداوندت

قدم اوّل قیامش را
دم «بیت‌ الحرام» بردارد
که بیاید برای خون‌خواهی
علم انتقام بردارد

یَاحْسِین یا أَبا عَبْدِالله
یَاحْسِین یا أَبا عَبْدِالله

مرا عهدی است با جانان
که تا جان در بدن دارم
هواداران کویش را
چو جان خویشتن دارم

اگر رقص گیسو بگوید بمان
اشارات ابرو بگوید بمان
ازین‌سو و آن‌سو بگوید بمان
بمانم اگر او بگوید بمان
بمیرم اگر او بگوید بمیر

أَمیری حُسَینٌ وَ نِعْمَ الأَمیر