الله الله به هیبت علی علی علی علی
الله الله به غیرت علی علی علی علی
آسمون و زمین باشه
همه در ید قدرت علی علی علی علی

با تیغ کجش سر می‌ریزه
هیمنه‌ی لشگر می‌ریزه
جایی دیگه واسه جولان نیست
جایی که عقاب پر می‌ریزه

می‌کنه به پا محشر و علی علی علی علی
میره تو دل لشگر و علی علی علی علی
می‌کنه در خیبر و علی علی علی علی
مولا مولا علی علی مولا

***

ذکر سجده‌ی واجبه علی علی علی علی
اسدالله غالبه علی علی علی علی
آیه آیه‌ی قرآن و
داره حق میگه راجع به علی علی علی علی

توی ظلمته نور مطلق
حبّ و بغض او معیار حق
از همه عبادت‌ها برتر
ضربت علی «یَوْمُ الخَنْدَق»

سر پناه دنیا علی علی علی علی علی
گفتمان زهرا علی علی علی علی علی
لاامیری الا علی علی علی علی علی
مولا مولا علی علی مولا

***

دل و دلبر و سروره علی علی علی علی
عالم همه محضره علی علی علی علی
نمیدم به دو عالم من
مویی از سر قنبر علی علی علی علی

درمون دل عاشق یاره
یار من امیر کرّاره
دل به دل خدایی راه داره
دوسش دارم و دوسم داره

مرد مرد مردا علی علی علی علی علی
التیام دردا علی علی علی علی علی
ای شفیع فردا علی علی علی علی علی
مولا مولا علی علی مولا

بر بهترین خلق خلّاق خالق روی زمین
بر نقش نقّاش نقش‌آفرین صدها آفرین
فَتَبارکَ الله أَحْسَنُ الخالِقین

شاه «لافتی»، شأن إِنَّما
شهد «هَلْ أَتی»، معدن سخا
شیر غزوه‌ها، اومده دنیا بابای کربلا

مولا مولا مولا؛ حضرت حیدر علی
مولا مولا مولا؛ ساقی کوثر علی
مولا مولا مولا؛ تک‌سوار و صاحب شمشیر دو سر علی

***

ای نقطه باء «بسم الله الرحمن الرحیم»
ای معنی آیه به آیه قرآن کریم
تویی از اوّل تا آخر راه مستقیم

إِهْدِنَا الصِّراط، نور کائنات
سرّ ممکنات، مبدأ حیات
مقصد ممات، سجده بردن بر نامت از واجبات

مولا مولا مولا؛ «عروة‌الوثقی» علی
مولا مولا مولا؛ لا فَتی الّا علی
مولا مولا مولا؛ مظهر العجائبی تو یا مرتضی علی

***
ای روشنی‌بخش شب ای خورشید صبح سپید
ای هم صدای خدا هم کلام الله مجید
مَنْ أَحَبَّکَ یا مولا فَهو سَعید

ای خدا خصال، ای نبی جلال
نفس «ذوالجلال»، حیّ «لایَموت»
نور لایزال، تو خداوند عشقی ای بی‌مثال

مولا مولا مولا؛ «فارِسِ الهَیْجا» علی
مولا مولا مولا؛ «غالِبُ الأَعداء» علی
مولا مولا مولا؛ صاحب قشنگ‌ترین ایوان طلا علی

اسدالله در وجود آمد
در پس پرده هر چه بود، آمد

آمدم دنیا برای دیدن روی علی
ورنه با این مردم دنیا چه کاری داشتم؟

روزی شعار کلّ جهان می‌شود علی
طبق حدیث «امام زمان» می‌شود علی

وقتی‌که اشهدش بشود مرز شیعگی
باور کنید کلّ اذان می‌شود علی

زهرا اگر حقیقت شب‌های قدر بود
در بین ماه‌ها، «رمضان» می‌شود علی

ذکر حسین آخر مجلس که می‌شود
دقّت کنید دهان‌به‌دهان می‌شود علی

ذکر تمام گریه‌کنان می‌شود حسین
ذکر تمام سینه‌زنان می‌شود علی

با بار نان و رطب‌ها هنوز هم
شب‌ها نگران ما می‌شود علی

ها علی بشر کیف بشر
ربه فیه تجلّی و ظهر

مانده عالم همه در حیرت تو
که بشر می‌شود این‌گونه مگر؟

علی که بندگی‌اش مایه مباهات است
بشر نبودن او حاصل از روایات است

فضائلش همگی بی‌نیاز از اثبات است
سلام محضر او، «کامل الزّیارات» است

همان که بردن نامش عبادت محض است
علی کسی‌است که علمش جهان بی‌مرز است

برای از تو نوشتن قلم شده خسته
فدای تو همه‌ی عالمان وارسته

اگر کلام خدا مدح توست پیوسته
چگونه از‌ تو بگویم من زبان بسته؟

نه‌ اینکه از تو سرودن لیاقت من نیست
زبان کیست که در وصف نور الکن نیست؟

علی‌ست آینه و نور هم خداوند است
و نور در جهت آینه پراکنده‌است

اگر چه او خودش اصرار می‌کند بنده‌است
فقط علی به مقام خودش برازنده‌است

کسی که منزلت او غدیر خم باشد
چگونه من بپذیرم که «مِثْلُکُم» باشد؟

برای فهم علی دست عقل کوتاه است
چرا که هر قدمش «قُربَة إِلی الله» است

نسیم هر نفسش با بهشت همراه است
و مذهب همه عارفان آگاه است

مرید حضرت «نِعْمَ الأمیر» باید بود
برای مدح جنابش صغیر باید بود

از پیمبر خدا روایت می‌شه
دیدن روی علی عبادت می‌شه
می‌گن هر جا که گره به کارت افتاد
بگو «یاعلی مدد» اطاعت می‌شه

یاعلی مددی از شما به ما برسه
واسه روزی هفت نسل نوکر تو بسه
باشه منّت عشق تو تا ابد به سرم
به نجف مرتضی علی ببرم

همه زندگیم فدای علی
خدا ما رو آفرید برای علی
و لعنت فقط به اون حاکمی
که ناحقّ نشسته‌بود به جای علی

یاعلی مددی، یا ولی‌الله
یاابالحسن و ابی‌عبدالله

علی مولا مولا
علی مولا

***

مهر تو توو سینه بی‌حد و بی‌مرزه
زیر ایوون طلات دلم می‌لرزه
سختی مردنمو خریدارم به
دیدن روی شما، آره می‌ارزه

من از اوّل عمرم تو رو صدا می‌زدم
صادقانه فقط رو زدن به تو بلدم
جان فاطمه روی منو زمین نزنی
من امام حسنی‌ام، توام ابالحسنی

شهنشاه عشق، امیر عرب
می‌بینم جمالتو، بخوابم یه شب
دلم تنگه و شدم جون به لب
منو کربلا ببر توو ماه رجب

یاعلی مددی، یا ولی‌الله
یاابالحسن و ابی‌عبدالله

علی مولا مولا
علی مولا

من بر آن دینی مسلمان‌ام که شاه‌اش حیدر است
نه فقط داماد پیغمبر که او را لشکر است

یارا یارا، یارا یارا
صحنش مأمن، مأوا
زیر دستم، بالا
من فرزندم، بابا
مرد مرد مردا

مولا مولا مولا، مولا
علی مولا، علی مولا، علی مولا

***
نفس مولا بر کسی غیر از علی زیبنده نیست
هر کسی با حیدر است، روز جزا شرمنده نیست

جانا جانا، یارا یارا
ای مولای قنبر
با زهرای اطهر
یک روح و دو پیکر
دلبر، دلبر، دلبر

حیدر حیدر حیدر، حیدر
علی مولا، علی مولا، علی مولا

با غیر بگو ثواب در دست علی‌ست
دریاست سراب و آب در دست علی‌ست

چرخاندن ذوالفقار که چیزی نیست‌
چرخاندن آفتاب در دست علی‌ست

قرآن به‌دست، بین صلاتین ظهر و عصر
افتاد چشم من به همین آیه از کتاب

نمرود اگر خداست، خلیل خدا بگو
کاری کند ز غرب برون آید آفتاب

لبخند با کنایه نشاندم به روی لب
ناگاه در خیال خودم کردمش خطاب

فرمان ردّ شمس علی را چه می‌کنی؟
خورشید برده‌است ز آقای ما حساب

مگر که باز رخت از پس نقاب در آمد؟
و یا که‌ صبح‌ دمیده‌ست و آفتاب در آمد؟

همین که‌ خلق دو ‌چشمت تمام گشت خدا گفت:
مبارک است، مبارک؛ چه ‌خوب از آب در آمد

یداللهی و‌ نبی دید در میانه میدان
از آستین خدا دست بوتراب در آمد

تویی که نقطه «بِسمِ الَه» کتاب خدایی
ز شرح خال سیاهت علی کتاب در آمد

بنازم این همه رحمت، که بارها همه دیدند
گناه تا به نجف آمد و ثواب درآمد

مستم چه‌کنی؟ شرابم امشب
همسایه بوترابم امشب

نامت چکید از لب ما و شراب شد
مهرت نشست بر دل ما و ثواب شد

گفتیم ما چگونه بهای جنان دهیم
گفتند با محبّت حیدر حساب شد

امام‌ الهدی، امام المبین
اباالاولیا، اباالمومنین
شده با نبی علی هم‌نفس
شده با خدا علی هم‌نشین

صاحب اثره
نقل معتبره
بهترین بشره
حیدر

شیر با جگره
تیغ بی‌سپره
آیه‌ی ظفره
حیدر

ملائک به صف
همه جون به کف
می‌گن با شعف
علی علی علی

به قبله هدف
به کعبه شرف
امیر نجف
علی علی علی

***
دل و دین و عقل و هوشم همه را به آب دادی
ز کدام باده ساقی به من خراب دادی؟

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

***
علی آن که بندگی‌ را به فرشته یاد داده
علی آن که برگ بخشش به صف معاد داده

علی آن که در نمازش صدقه زیاد داده
دل و دین و عقل و هوشم همه را به باد داده

***

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

***
تو چه گوهری زمین را
تو چه اختری سما را

که به جز خدا نداند
جبروت مرتضی را

به علی شناختم من
به خدا قسم خدا را

کیستم من بنده‌ای از فرط عصیان شرمگینم
روز و شب باران خجلت بارد از ابر جبینم

خیزد از پرونده جرم و گناهم دود و آتش
خلق پندارند همچون لاله خلد برینم

زاغ بودم لیک در بین هَزاران بوده جایم
خار بودم سال‌ها در باغ با گل همنشینم

دانه‌ای از خود ندارم تا در این مزرع فشانم
هرچه است از خرمن فضل و معانی خوشه‌چینم

راه سخت و بار سنگین، پای خسته، دست خالی
مرگ بر گرد سر است و قبر دائم در کمینم

زینتی با خود ندارم، اشک سرخ از دیده بارم
تا مگر رنگین ز خون دیده گردد آستینم

نه نهالم تا دهم گل، نه گلم تا عطر بخشم
با که گویم وای بر حالم که نه آنم نه اینم

خوی دیوم باشد و دستم به دامان فرشته
روی زشتم باشد و مشتاق وصل حور عینم

روز اوّل داشتم بخت سلیمان حیف کاخر
گشت غارت ناگهان با دست اهریمن نگینم

راه روشن لیک غافل می‌روم با چشم بسته
وای اگر یک‌باره خود را در دل دوزخ ببینم

پاسخ مثبت به شیطان داده و تسلیم نفسم
من که آوای خدا افکنده از هر سو طنینم

بار معبودا تو دانی با تمام کج‌روی‌ها  
راست گویم خادم کوی امام راستینم

گر به دوزخ پا گذارم آتشم گردد گلستان
چون به دل باشد تولای امیرالمومنینم

نی عجب گر اهل محشر را معین و یار گردم
گر بود مولا امیرالمومنین یار و معینم

شیر حقّ نفس پیمبر، قائل قول سلونی
آن که حبّ اوست راهم، آنکه مهر اوست دینم

می‌رسد از منبر کوفه ندای او به گوشم
ای تمام خلق عالم من امام‌ العالمینم

گمرهان را رهنمایم، مومنین را پیشوایم
مسلمین را مقتدایم، مصطفی را جانشینم

من علی‌ام، عالیم، دانای اسرار نهانم
انجم‌آرای سمایم، کارپرداز زمینم

قائم استم، دائم استم، عالم استم، حاکم استم
فاضل استم، واصل استم، مرشد روح الامینم

من به قرآن باء بسم الله رحمان الرحیمم
مومنون و کوثر و طاها و قدر و یا و سینم

انبیا را جان جانم، نفس ختم الانبیایم
اولیا را حکم رانم، عبد خیر الحاکمینم

آل عمران، مائده، اعراف، توبه، هود، نوحم
مومن و شورا و فتح و صافات و حشر و تینم

در مقام بندگی آید زمن کار خدایی
دستگیر کل خلق از اوّلین و آخرینم

گفته قرآن چنگ باید زد به «حبل الله جمیعاً»
اهل عالم دست پیش آرید من حبل المتینم

من معزّالمومنینم، من مذلّ المشرکینم
من بصیرا بالعبادم، من هدی للمتقینم

روز محشر چاره‌پرداز اصحاب الشمالم
پیشوا و رهبر و مولای اصحاب الیمینم

«إِنَّما» در شأن من نازل شده ای اهل عالم
در رکوع خویشتن دادم به سائل چون نگینم

روح و مصداق «أَلَم نَشْرَح لَکَ صَدرک» منم من
ز آن که آرامش به قلب پاک ختم المرسلینم

تا قیامت گر شود تفسیر از نهج البلاغه
نیست خطی از خطوط صفحه علم الیقینم

پرچمم «نَصرٌ مِنَ الله» است و خود «فتح قریب»
در نبرد ناکسین و قاسطین و مارقینم

آستانم آسمان است و زمین گیرد نعالش
خود دهم فرمان و دست حقّ بود در آستینم

دردمندان را دوایم، بی‌نوایان را نوایم
بی‌پناهان را پناهم، بی‌معینان را معینم

خاک و باد و آب و آتش در پی فرمان‌گذاری
در شمال و در جنوب و در یسار و در یمینم

صبح خلقت بندگی آموختم خیل ملک را
باطنین نغمه ایاک نعبد نستعینم

رایت فتح الفتوحم، آیت نصر خدایم
پیشتاز زاهدانم، پیشوای عارفینم

باب شهر علم سرمد، کفو زهرا، جان احمد
شیر و شمشیر  محمّد، مظهر جان آفرینم

من همان شاهم که هنگام سحر با روی بسته
با فقیران هم‌کلامم، با یتیمان همنشینم

من همان شاهم که می‌خندم به روی دردمندان
گرچه خود از غصّه لبریز است قلب نازنینم

روز یار خلق و شب هم‌بازی طفل یتیمم
هم‌نشینی با فقیری را به شاهی برگزینم

من همان شاهم که مشک پیرزن گیرم به دوش
چون تنور او بود در دل شرار آتشینم

گر ببینم اشک غم می‌ریزد از چشم یتیمی
می‌رود تا عرش اعلا ناله از قلب حزینم

شاعر: حاج غلامرضا سازگار

پدر خاکه رو خاک کعبه
بی‌قرار و سینه چاکه کعبه
شده با خط طلا حکاکی
صد و ده روی پلاک کعبه

از امشب؛ کعبه خورده سند به نام علی
از امشب؛ کعبه در اختیار تام علی
از امشب، از امشب
علی امام من است و منم غلام علی

اسدالله؛ علی علی علی علی
ولی الله؛ علی علی علی علی

***

کیه یک تنه حریف لشکر
شیر بدر و یکه تاز خیبر
چشم بد الهی که باشه دور
چه برادری داره پیغمبر

تا محشر؛ یار من لطف مستدام علی
تا محشر؛ دل من مرغ جلد بام علی
تا محشر، تا محشر
علی امام من است و منم غلام علی

شه مطلق؛ علی علی علی علی
و هوالحقّ؛ علی علی علی علی

***

با علی دنیا و دین و داریم
بهترین شاه زمین و داریم
هر کی صاحبی داره توو عالم
ما امیرالمومنین و داریم

ای دنیا؛ بنده‌ام، بنده‌ی مرام علی
ای دنیا؛ من خرابم، خراب جام علی
ای دنیا، ای دنیا
علی امام من است و منم غلام علی

جان زهرا؛ علی علی علی علی
مرد مردا؛ علی علی علی علی

در مخزن «لایَموت» دردانه علی‌ست
در کون و مکان امیر فرزانه علی‌ست

در کعبه ظهور کرد تا بر همه کس
معلوم‌شود که صاحب خانه علی‌ست

رخ پیش از آفتاب نکن عاری از نقاب
ترسم که نماز صبح جهانی قضا شود

پیچند رخ به مقنعه مردان روزگار
روزی اگر که ترجمه‌ی «لافتی» شود

علی ز بعد پیمبر ز هر که هست، سر است
کنون که مومن و پاکی بکن به این اقرار

مسیح بر فلک و مرتضی علی به تراب
دلم ز غصّه این غم ز بس‌که بود کباب
 
سوال کردم از این ماجرا ز پیر خرد
چو غنچه لب به تکلّم گشود و داد جواب
 
که قدر هر دو به میزان عدل سنجیدند
علی گران‌تر از او بود در همه ابواب
 
بماند کفّه‌ی میزان مرتضی، به زمین
به آسمان چهارم مسیح شد پرتاب

***
علی در کهکشان دین و دانش آفتاب آمد
علی روح نماز و معنی «فصل الخطاب» آمد
علی مصداق «قُل مَن عِندَهُ اُمّ الکتاب» آمد

علی از غیر حقّ خالی، علی افلاک را والی
علی «لولاک» را تالی، علی اَعلی، علی عالی
علی آن کس که حقّ جَلَّ عَلی باشد ثناخوانش

هلال ابرو مه‌ای از مشرق بیت‌الحرام آمد
کلیم اللّه‌ کلام آمد، خلیل اللّه مرام آمد
سخن کوتاه کن! بالکرم باب‌الکرام آمد

فروغی منجلی آمد، ولایت را ولی آمد
جلال حقّ جلی آمد، علی آمد علی آمد
که شد روشن‌گر کون و مکان رخسار تابانش ‌

سه روز آمد به شب، وین بُهت و حیرت همچنان باقی
شکیب از دست شد در عین مهجوری و مشتاقی
که ناگه هاتفی گفتا: «اَلا یا اَیها الساقی

اَدِر کاساً و ناوِلها» که بی‌غم شد همه دل‌ها
که آمد شمع محفل‌ها، علی حلاّل مشکل‌ها
که در راه طلب دست نیاز ما و دامانش

شاعر: استاد محمّدجواد غفورزاده (شفق)