پریشونه خورشید
چه دل‌خونه خورشید
کجا رفته ماهش؟!
که حیرونه خورشید

دریا، شعله‌ور شده
این غم، دردسر شده
خیمه بی‌سپر شده

از بغض صداش پیداس
تو سینش غم دنیاس
می‌پرسن اهل خیمه
أَیْنَ عَمّی الْعَبّاس

أَیْنَ عَمّی الْعَبّاس
أَیْنَ عَمّی الْعَبّاس

***

داره خون می‌باره
براش دنیا تاره
نمی‌خواد برگرده
با یه‌مشک پاره

سقا، شد بدون دست
ارباب، رو زمین نشست
کوهی، از کمر شکست

توو قلب حسین غوغاس
برگشته ولی تنهاس
میگن بچّه‌ها بابا
أَیْنَ عَمّی الْعَبّاس

أَیْنَ عَمّی الْعَبّاس
أَیْنَ عَمّی الْعَبّاس

***

قد آقا خم شد
حرم غرق غم شد
به روی معجرها
گره‌ها محکم شد

دیگه، روضه کامله
زینب، موند و قافله
ناقش، دست حرمله

امشب شعله بی‌پرواس
رو دامان دخترهاس
سیلی می‌خورن میگن
أَیْنَ عَمّی الْعَبّاس

أَیْنَ عَمّی الْعَبّاس
أَیْنَ عَمّی الْعَبّاس

چه شد آن دست بلندی که به آوای بلند
دعوی‌ات بود که من بازوی حیدر دارم

بر در خیمه چو می‌آمدی و می‌رفتی
شعفی داشتم از این‌که برادر دارم

ماه رخسار تو می‌دیدم و می‌بالیدم
که چراغ شب دامادی اکبر دارم

از تو دیوار شهنشاهی من محکم بود
حال از بی‌کسی‌ام، دیده به خواهر دارم

یا دنیا غُرِّی غَیْرِی
منم و دنیای اباالفضل
دل من نرود جایی جز
حرم زیبای اباالفضل
مخمورم و در‌به‌در یک
قدح از صهبای اباالفضل
بی‌تابم و غرقم و مست از
نمی از دریای اباالفضل

اباالفضل؛ نورش، مهتاب زمین است
اباالفضل؛ مشکش، دریای یقین است
اباالفضل؛ سکان‌دار اربعین است

یک جرعه‌ی آب
از دست خادم موکب سقّا
می‌ارزد به
سلطنت اوّل و آخر دنیا

دنیاست اباالفضل
دریاست اباالفضل
ای تشنه‌کامان
سقاست اباالفضل

***

یا دنیا غُرِّی غَیْرِی
من امان‌نامه نمی‌خواهم
در کهف امان حسینم
من بندهٔ ثاراللهم
شمر و سنان سگ کی باشند
من شیعه‌ی اسداللهم!
دنیای من اباالفضل است
هر جای دگر گمراهم

اباالفضل؛ میدان‌دار اين قتال است
اباالفضل؛ آغاز راه وصال است
اباالفضل؛ پایان سیر کمال است

کشته شدن با
پرچم او، تشنه و زخمی و تنها
می‌ارزد به
سلطنت اوّل و آخر دنیا

دنیاست اباالفضل
دریاست اباالفضل
ای تشنه‌کامان
سقاست اباالفضل

ای اهل حرم میر و علمدار نیامد
علمدار نیامد، علمدار نیامد
سقّای حسین، سیّد و سالار نیامد
علمدار نیامد، علمدار نیامد

یا مَنْ وَفی بِبِیْعَتِه
فدای اشک مشک تو که راوی خجالته
نهایت سخاوته
فدای دست‌های تو که مظهر قیامته
وسیله‌ی شفاعته

ای، زور بازوی، شاه «لافتی»
ای، ساقی العطا، شا بِکَربَلا
یا، ناصِرَ الحُسَین، یا حامِلُ اللِوا

پناه و تکیه‌گاه کشتی نجات؛ اباالفضل
تویی تمنّای لب آب فرات؛ اباالفضل

دخیل یا اباالفضل
باب نجات اباالفضل

***

یا مَنْ وَفی بِبِیْعَتِه
به زیر «قُبَّةُ الحُسین»ه هرکی زیر قبّته
محل استجابته
فدای چشم‌های تو که چشمه‌ی محبّته
همیشه باب حاجته

یا، نِعْمَ المُسْتَجار، یا نِعْمَ المُجیر
یا، کاشِفَ الْکُروب، یا نِعْمَ النَصیر
بی، دست کربلا، دست مارا بگیر

هر کی زمین می‌خوره می‌زنه صدات؛ اباالفضل
دست گره‌گشای کل مشکلات؛ اباالفضل

دخیل یا اباالفضل
باب نجات اباالفضل

رفتی و با همه‌ی غربت خود حس کردم
بی‌تو ای پشت‌و‌پناهم! کمرم تا می‌شود

رفتی و باد سیاهی طرف معجر رفت
اوّل بی‌کسی زینب کبری می‌شد

همه دیدند که روی بدن تو هر تیر
با چه زوری بغل تیر دگر جا می‌شد

عَلَی العَبّاس واوِیلا
حسین تنهاست، واویلا

از لای پرده خیمه
گرد و غبار معلومه

تو راه علقمه ردّ‌
صدها سوار معلومه

چشم انتظار بابامه
امّا دیگه سرانجامه
این انتظار معلومه

کاشکی از تشنگی می‌مردیم
ولی الان عمو اینجا بود
توی اوج غریبی حتی
عمو‌ دلگرمی بابا بود

دیگه هیشکی نمیگه «واعَطَشا»؛ عمو برگرد!
تو رو التماس بارون چشا؛ عمو برگرد!
شده یک صدا تموم خواهشا؛ عمو برگرد!

عمو برگرد، عمو برگرد؛ حرم حیرونه
عمو برگرد، عمو برگرد؛ بابا گریونه

***

گرد و غبار خوابیده
بهت و سکوت افتاده

دارم علم رو می‌بینم
کرده سقوط، افتاده

گفتم عمومو می‌خوامو
دیدم اشکای بابامو
یعنی عموت افتاده

ما تا حالا ندیده بودیم
توو چشای بابا این اشکو
بابا گفتش عمو تا آخر
توی آغوش گرفته مشکو

به عمو جون بگو ای باد صبا؛ عمو جونم!
تو بری ماه نداریم تو شبا؛ عمو جونم!
کاش بابا تورم می‌آورد توو عبا؛ عمو جونم!

عمو برگرد، عمو برگرد؛ حرم حیرونه
عمو برگرد، عمو برگرد؛ بابا گریونه