از موالی حسینی، جون نام
او غلام شه، شهان او را غلام

دکه‌ی عطار دین را مشک تر
کعبه‌ی کوی حسینی را حجر

عشق را بس شهرهای محکم است
زان میان او چون سواد اعظم است

گاه عبدالله زیب دوش او
گاه اصغر زینت آغوش او

دید چون در کربلا اوضاع جنگ
در پی خدمت، کمر بربست تنگ

شاه گفتا کای غلام دل‌فکار
رو به راه خود، مرا تو واگذار

عرض کرد: ای سبط پاک مصطفی
دور باشد این ز آئین وفا

روز نعمت، کاسه‌لیس خوان تو
روز نقمت، دور از سامان تو

هست آزادی من، در بندگی
من نخواهم بی‌وجودت زندگی

من نخواهم زندگانی در جهان
بعد مولایان و مولازادگان

دید چون خضر بیابان نجات
اندر آن ظلمت، عیان! آب حیات

طرفه بدری در شب دیجور دید
لیلة‌القدریی سراسر، نور دید

طینتش را یافت علیین نژاد
لاجرم رخصت برای جنگ داد

یافت اذن جنگ چون از شاه دین
شد روانه جانب میدان کین

بر سپاه کوفیان شد حمله‌ور
زد به جان جمعی از ایشان شرر

ناگهان افتاد از زین بر زمین
همچو مشک نافه از آهوی چین

پیکرش در خاک و خون چون شد قرین
از وفا آمد بر او شاه دین

آن‌چه با فرزند خود اکبر نمود
با غلام خویش آن سرور نمود

خود نهاد از مهر رو بر روی او
گفت «اللهم بیض وجَهَه»

گفت راوی در میان قتلگاه
دیدم او را، با رخی مانند ماه

از خودی بگذر که اینجا کربلاست
آخر پیری شروع ماجراست

پیر ما مست شرابی دیگر است
هر که اینجا تشنه‌تر، دریاتر است

اینکه تیغش مثل ابرویش کج است
پیر میدان مسلم ابن عوسجه است

مثل شیری حیّ و حاضر آمده
با حبیب ابن مظاهر آمده

آمدند اسب شرف را زین کنند
تا محاسن را به خون رنگین کنند

یک نفس از کوفه با هم آمدند
هفتم ماه محرّم آمدند

مگر به کربلا کفن به غیر بوریا نبود؟!
مگر حسین تشنه‌لب عزیز مصطفی نبود؟!

مگر کسی‌ که کشته شد تنش برهنه می‌کنند؟!
مگر که کهنه پیرهن به پیکرش روا نبود؟!

آه؛ ابی‌عبدالله
آه؛ ابی‌عبدالله
آه؛ ابی‌عبدالله

کسی که با اصالته؛ گدای با ارادته
کسی که اهل روضه و زیارته
تو جانمازشم همیشه مهر تربته
کسی که عاشق تو و اسیر خونوادته
رفیق خونوادشه
تمومه دلخوشیش زندگی سادشه
صداقتش زبونزده
تو خونه اخم روی صورتش نیومده
کسی که عاشق تو باشه؛ با محبّته

یادت نره رفیق زیر دینیا!
یه کاری کن بگن
دنیا قشنگ‌تره
با امام حسینیا

***

حکایته دلای روشنه
اصن چه فرقی می‌کنه که مرده یا زنه
کسی که اهل روضه رفتنه
سرش بره زیر قولش نمی‌زنه
همون که تا میگن حسین؛ دلش می‌لرزه؛ می‌شکنه
دل کسی رو بشکنه؟ غیر ممکنه؛ محاله
مثل اشک چشم بعد روضه‌ی عطش زلاله
نون سفرشم اگر چه کم، حلاله
شایدم بگم که کربلا نرفته خیلی ساله
صورتش نمی‌گه امّا تو دلش قیامته
کسی که عاشق تو باشه؛ با محبّته

یادت نره رفیق زیر دینیا!
یه کاری کن بگن
دنیا قشنگ‌تره
با امام حسینیا

***

کسی که گریه می‌کنه برات، دلش شبیه آسمونه
به هرکسی بتونه؛ یه خیری می‌رسونه
کسی که روضه‌های شام و کوفه رو بدونه
با بچّه‌ها رفیقه؛ یتیم نوازه؛ مهربونه
تو زندگی همیشه خط قرمزش، زخم‌‌زبونه
کسی که دل سپرده‌ی رقیّته، با محبّته

یادت نره رفیق زیر دینیا!
یه کاری کن بگن
دنیا قشنگ‌تره
با امام حسینیا

***

کسی که گریه می‌کنه برا غم عزیز فاطمه
محرّما پلاک خونشون یه پرچمه
برای زخم مونده روی قلب خسته مرهمه
برا دل شکسته همدمه
کسی که گریه می‌کنه برای اسطوره‌ی ادب
الگوی وفا، برای آخرین امید دلشکسته‌ها
پناه خسته‌ها، کسی که گریه می‌کنه
برای غربت امیر علقمه، اوّل از همه مودّبه

یادت نره رفیق زیر دینیا
یه کاری کن بگن
دنیا قشنگ تره
با امام حسینیا

آمد به میدان لشگری که
ذوالفقارند در این اریکه
هستند از خون مادری که

در اصالت فاطمه
در شجاعت حیدر است
در صلابت مجتبی
در قیامت محشر است
در روایت عالمه
زینب نام‌آور است

 این دو نوجوان زینب
این دو نوجوان پهلوان زینب
در میدان می‌گویند
سخن از زبان زینب

نَحنُ بِحِماکْ یا أَباعَبْدِالله
روحُنا بِفِداک ْ یا أَباعَبْدِالله

***

رحمت الله بر آن لبی که
می‌گوید نام زینبی که
گفته در شأن او نبی که

زینت شیر خدا
افتخار حیدر است
تیغ برّان علی
ذوالفقار حیدر است
ماده شیر کربلا
اقتدار حیدر است

شرح ماجرای زینب
شرح ماجرای کربلای زینب
می گفتند؛ یک لشگر  
همه با صدای زینب

نَحنُ بِحِماکْ یا أَباعَبْدِالله
روحُنا بِفِداک ْ یا أَباعَبْدِالله

***

جانم به آن نور جلی که
در عرش حق باشد ملیکه
دختر مرتضی علی که

آنچه گوید می‌شود  
آنچه خواهد آن کند
محشری برپا کند
خطبه‌اش طوفان کند
کوفه را رسوا کند
شام را ویران کند

این بُود پیام زینب
این بُود پیام انتقام زینب
ای دنیا! این باشد
همه‌ی کلام زینب

نَحنُ بِحِماکْ یا أَباعَبْدِالله
روحُنا بِفِداک ْ یا أَباعَبْدِالله

هر نفس آواز عشق
می‌رسد از کربلا
پرچم سرخ حرم
گشته به رنگ عزا

مُصیبَةً ما أَعْظَمَها
این داغ عظیم
تا به قیامت می‌ماند

به تشنگان کرب‌وبلا
امواج فرات
ذکر مصیبت می‌خواند

یا ذبیح العطشان
یا قتیل العریان
یا اباعبدالله
حسین جان

***

حرّ و ظهیر و بریر
جون و حبیب و وهب
پیر و جوان از تب
عشق حسین جان به لب

یا لَیْتَنا کُنّا مَعَکُم
اصحاب حسین
درس وفاداری دادند

همه عزیز فاطمه را
در کرب‌وبلا
با دل و جان یاری دادند

در تمان دوران
کیست شبیه آنان؟!
وَه! عجب یارانی
حسین جان

اَلصَّلاة‌ اَلصَّلاة
در کنار فرات
آخرین نماز عاشقی اقامه شد
به امامت کشتی نجات

چه قیامی، چه قعودی
چه رکوعی، چه سجودی
چه نمازی، چه جنونی
چه وضویی، با چهره خونی

عمروبن‌قرظه محو تماشای روی دوست
یک دست در مبارزه، یک دست بر سبوست
رقصی چنین میانه میدانم آرزوست

أَوَفَیْتُ یا أَباعَبْدِالله

***

اَلْسَّلام اَلْسَّلام
شد نمازش تمام
خوش به حال آن شهید با سعادتی
که سرش فتاد بر پای امام

چه شکوهی، چه مصافی
چه عروجی، چه طوافی
چه قنوتی، چه سلامی
دوست فرمود به او «أَنْتَ أَمامی»

گفتا سعید ما ز تو هیهات بگذریم
ما را سری است با تو که گر خصم این حریم
دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم

أَوَفَیْتُ یا أَباعَبْدِالله

من دربه‌در چه دری زنم؟!
ز درت اگر تو برانی‌ام
تو اگر به خانه نخوانی‌ام
چه ثمر ز مرثیه خوانی‌ام؟!

ای خدای عشق
ای عشق خدا
ای شهید اشک
شاه شهدا

به نام حسینو
به نام ابالفضل
قسم به وفاو
مرام ابالفضل
به عزّت و شأنو
مقام ابالفضل

من عبد عبدمو
مولاست امام حسین
من نوکر و فقط
آقاست امام‌حسین

***

به فدای خشکی حنجرت
سر بی‌تنت، تن بی‌سرت
به نگاه آخر خواهرت
نگهی به سوز نهانی‌ام

ای تشنه‌ترین
ای ذبح عظیم
تا زیر لحد
ما سینه زنیم

به شبه پیمبر
به اکبر لیلا
به عصمت اعظم
به زینب کبری
به خاک مقدّس
به تربت اعلا

دریای رحمت
دنیاست امام حسین
من نوکر و فقط
آقاست امام حسین

قهرمان، بی‌کران؛ عمّه‌ی امام زمان
کریمه، فاضله، خواهر ابوفاضله

دل خونه‌ی زینبه
دیوونه‌ی زینبه
هر کی مسته حسینه اهل
میخونه‌ی زینبه

زینب، زینب، زینب؛ بنت الجلال
زینب، زینب، زینب؛ اخت الوقار
زن مگو مردآفرین روزگار

یا زینب، یا زینب

***

شیرزن، بت‌شکن؛ خواهر حسین و حسن
عقیله، عالمه، شده وارث فاطمه

آینه‌ی مادره
دلدار برادره
وقتی خطبه می‌خونه می‌گن
انگار خود حیدره

زینب، زینب، زینب؛ نام‌آشنا
زینب، زینب، زینب؛ نام‌آوری
ماده شیرا! کی کم از شیر نری؟

یا زینب، یا زینب

تو روضه‌هات چه پر شوره
سیاهیات همش نوره
باید برا حسین جون داد
خدا می‌گه یه دستوره

صدام زدی همه ساله
فداییتم همه جوره
یه شعبه از حرم اینجاس
کی می‌گه کربلا دوره؟!

یه دهه نه یه عمر؛ برای تو عزادارم
یه کمی نه زیاد؛ به عشق تو گرفتارم
یه روزی می‌رسه؛ که زائرت میشم یارم
چقد تو رو دوست دارم

ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله

***

برا تو چشم من روده
کی جز تو فکر من بوده؟!
من اربعین میام پیشت
نزدیکه روز موعوده

گفتم که خالیه دستم
گفتی که کار من جوده
گفتم میای دم مرگم؟!
گفتی خیالت آسوده

یه خبری بگیر؛ از این دل پریشونم
یه نظری بکن؛ به چشم خیس بارونم
یه نفسی بده؛ که من برا تو می خونم
تو هستی وصله‌ی جونم

ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله

***

تو خوبیات فراوونه
من و دلی که ویرونه
اگه نشی شفیع من
که آبرو نمی‌مونه

اونی که اومد این شبا
بازم در همین خونه
مثه زهیر پریشونه
شبیه حرّ پشیمونه

یه نفره فقط، پناه این گنهکاره
یه کریمه فقط، هوای سائلو داره
یه امیره فقط، دنیا بهش بدهکاره
می‌شم بی‌عشقش آواره

ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم تو در دلم نشستی

ابی‌عبدالله؛ آقای من

***

گر همه صورت‌گران، صورت زیبا کشند
صورت ارباب ما از همه زیبا‌تر است

اباعبدالله، اباعبدالله، اباعبدالله
یا اباعبدالله، یا اباعبدالله، یا اباعبدالله

***

مدعیان گر زنند دعوی بالاتری
پرچم ارباب ما از همه بالاتر است

اباعبدالله، اباعبدالله، اباعبدالله
یا اباعبدالله، یا اباعبدالله، یا اباعبدالله