برادر تشت خون را لاله‌باران کرد؛ یادم هست
و بغض خویش را در سرفه پنهان کرد؛ یادم هست

صدا زد رفتم اما با تو در هر حال خواهم بود
برادر با تو تا هنگامه‌‌ی گودال خواهم بود

برادر آنکه شمشیرش خرافات جمل را کشت
شکوهش جِبْت و طاغوت جهان، لات و هُبَل را کشت

برادر پای حرفش ماند و با من در سفر آمد
برادر پابه‌پایم با همان خونِ جگر آمد

سخن فرمود با لب‌های قاسم، مرگ شیرین شد
و ثاراللهی‌ام با خونِ عبدالله رنگین شد

درونِ مقتل اینک لطف خود را بیشتر کرده
برایم دست خود را سایه‌ی سر، نه! سپر کرده

بیا خواهر ببین خون جگر بر خونم افزوده
شکست آن شیشه‌‌‌ی عطری که لبریز از حسن بوده

شمیم عطر او را در مشامم از ازل دارم
به عبداللهِ آغوشم، حسن را در بغل دارم

عجب پیراهنی از دست خواهد رفت در بازار
که از بوی حسین آکنده، از عطر حسن سرشار

یکی شد پیکرم با او تو هم این را روایت کن
شباب اهل جنّت را بیا با هم زیارت کن

تو هم مانند من دور از وطن هستی؛ بیا خواهر
اگر دلتنگ آغوش حسن هستی؛ بیا خواهر

شبیه کودکی‌هامان بساط گریه بر پا کن
بیا یک بار دیگر چادرت را خیمه‌ی ما کن

بیا خواهر؛ بیا این حنجر کوچک سخن دارد
گلوی سرخِ عبدالله، آهنگ حسن دارد

بیا خواهر که دارد از گلویش این دم آخر
صدای روضه می‌آید؛ صدای روضه‌ی مادر:

«فلک دیدی چه خاکی بر سرم کرد
به طفلی رخت ماتم در برم کرد

الهی بشکند دست مغیره
که در این آستان بی‌مادرم کرد»

شاعر: سیّد حمیدرضا برقعی

مِنَ السَّماواتِ الْعُلی
إِلی أَرْضِ کَرْبَلا
بَکَتْ مَلائِکَةُ السَّما
عَلَی الذَّبیحِ مِنَ الْقَفا

گریه، نوحه؛ برای حسین
عالم، آدم؛ فدای حسین

***

مِنْ آدَمَ صَفْوَةِ الله
إِلى خَتْمِ الأَنبيا
بَكى جَميع ُ المُرَسَلين
عَلَى المَنْحورِ فى الوَرا

دينی، قلبی؛ «ضَميرى حُسين»
فكرم، ذكرم؛ «أَميرى حُسين»

مث یه کبوتر بی‌آب و دونه
میون خیمه‌ موندم من یه‌دونه
الهی خدا منو به تو برسونه

تپشای قلب من
میگه برو دل بکن
میگه برو جار بزن
بگو که «أَنا الْحَسَن»

برا پر زدن آمادم
از اوّل به تو دل دادم
آبروداری کن‌ عمو!
از قاسم عقب افتادم

***

حالا که زخمی افتاده یه‌گوشه
ردّ یه خنجر کند رو گلوشه
به‌خدا بده با نیزه پشت و روشه

یه‌ذره حیا کنید
عمومو رها کنید
به جای سر عمو
سرمو جدا کنید

رسید وقت «إِنّا لله»
غرق خون شده ثارالله
تا دستم قلم شد گفتم
برس به دادم «یا امّاه»

مظلوم مظلومی
مظلوم‌ مظلومی
افتادی تو گودال ولی آروم آرومی

با اینکه تنت روی خاکه
از عطش‌ لب تو هلاکه
تو گودال چی دیدی که ذکرت
الهی رضا برضاکه

بگو ته گودالی؟!
یا آخر معراجی؟!
بلند شو دیگه از خاک
قبوله حجت حاجی

ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله
آه آه؛ ابی‌عبدالله

***

تنهای تنهایی
تنهای تنهایی
حتّی ته گودالتم بالای بالایی

با اینکه سرت پر‌خونه
رو زمین تن تو می‌مونه
چه آروم تو چشماتو بستی
حالتو کسی نمی‌دونه

می‌خواستی جسم زخمیت
رها از این دنیا شه
نخواستی حتّی واست
یه پیرهن هم باشه

ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله
آه آه؛ ابی‌عبدالله

وافریادا ز عشق! وافریادا
کارم به یکی طرفه نگار افتادا
گر داد من شکسته دادا؛ دادا
ورنه من و عشق هرچه بادا؛ بادا

بی‌تو مبادا
زنده بمانم
عشق بورزم
عشق بدانم

بی‌تو مبادا
داغ عزیزم
در غم دیگر
اشک بریزم

یارا یارا یارا؛ یااباعبدالله
ای عشق جهان‌آرا؛ یا اباعبدالله
مستیم از این باده؛ «أَلْمِنَّةُ لله»
هشیار مکن ما را؛ یا اباعبدالله

***

ای عشق تو را هرآنکه نشناخته است
در هر نفسی قافیه را باخته است
گفتند همه که خاک سرد است ولی
خاک تو به سینه آتش انداخته است

چیست حریمت؟!
عرش معلّی
چیست شفایم؟!
تربت اعلی

هیچ غمی نیست
غیر غم تو
قبله‌ی قلبم
شد حرم تو

چون ذرّه به دامانت؛ یااباعبدالله
هستیم در ایوانت؛ یااباعبدالله
هر کس به تماشایی، جایی برود ما هم
رفتیم به قربانت؛ یااباعبدالله

گریه‌ی مستانه تماشا دارد
باده‌ی این میکده سقّا دارد
غصّه نخور قدر تمام عالم
گوشه‌ی میخانه‌ی او جا دارد

ای جانم
کوچه به کوچه
خانه به خانه
دوباره شد صحبت ارباب

ای جانم
هر که بیاید
در بگشاید
به روی او حضرت ارباب

بیایید، بیایید
همه دم بگیریم
بمیریم، بمیریم
ازین عشق بمیریم

حسین جان
حسین جان
حسین جان
حسین جان

***

شد پدرم با خبر از احوالم
فاطمه هم آمده استقبالم
روضه‌ی مکشوف جهان را دیدم
گریه‌کن اوّل این گودالم

واویلا
بنده‌ی شیطان
بر تن قرآن
چگونه دست بی‌وضو زد؟!

واویلا
گرگ حرامی
با چه مرامی
پنجه به گیسوی عمو زد؟!

ببینید، بلا را
به جان می‌پذیریم
بمیریم، بمیریم
ازین عشق بمیریم

حسین جان
حسین جان
حسین جان
حسین جان

اگر جدا شود سر از تنم عمو می‌گویم
واللهِ اِنْ قَطَعتُمُوا
قسم به صاحب علم منم عمو می‌گویم
واللهِ اِنْ قَطَعتُمُوا

لب وا گشایم به سخن
ای کشته‌ی روی تو من
هستم من از خون حسن
إِنّی أُحامی أَبَداً

آمده از خیمه، به معرکه عبدالله
تا به قربان تو، شود در این قربانگاه
که این سرم، به فدای سر اباعبدالله

یا اباعبدالله، حسین اباعبدالله

***

اگر که در مصاف من رسد اجل می‌گویم
بِاللهْ أَحلی مِنَ العَسَل
به نیّت نائب فاتح جمل می‌گویم
بِاللهْ أَحلی مِنَ العَسَل

در معرکه شیر نرم
زهره ز دشمن ببرم
بهر عمویم سپرم
وقفش تن و جان و سرم

آمدم تا سجده به خون کنم در این راه
تا نگردد کم مویی از سر شاهنشاه
که این سرم به فدای سر اباعبدالله

یا اباعبدالله، حسین اباعبدالله

***

در آخرین نفس به زیر نیزه‌ها می‌گویم
روحی لِروحِکَ الْفِدا
قسم به خونت ای غریب کربلا می‌گویم
روحی لِروحِکَ الْفِدا

با بوسه از کام حسین
خوردم می از جام حسین
شد مشهدم سینه او
شد اشهدم نام حسین

گرچه خرما بر نخل و دست من هم کوتاه
لحظه‌ای هم سر بر ندارم از این درگاه
که این سرم به فدای سر اباعبدالله

یا اباعبدالله، حسین اباعبدالله

بر مشامم می‌رسد
لحظه بوی کربلا 

بر دلم ترسم بماند
آرزوی کربلا 

تشنه‌ی آب فراتم
ای اجل مهلت بده

تا بگیرم در بغل
قبر شهید کربلا

***

من غم مهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اوّل کامدم دستور تا آخر گرفتم

بر مشام جان زدم یه قطره از عطر حسینی
سبقت از عود و گلاب و نافه‌ی عنبر گرفتم

عالم زر ذرّه‌ای از خاک پای حضرتش را
از برای افتخار از حضرت داور گرفتم

عبدالله‌بن‌الحسنم
آن‌که راه صد ساله را
در یک شب طی کرده، منم
آن‌که بابایش در جمل
ناقه را پی کرده، منم، منم
عبدالله‌بن‌الحسنم

من مرد میدان
من تیغ برّان
من شیر غرّان
منم «سیف‌الحسن» در وقت جولان

من پیام حسنم
من کلام حسنم
ذوالفقار دو دم
در نیام حسنم
من حسینی شده‌ی
دست امام حسنم

عمو حسین، عمو حسین

***

عبدالله‌بن‌الحسنم
آن‌که با خون بر تیغ کفر
قهرمان خواهد شد، منم
آن‌که جدش شد یک تنه
پهلوان احد منم، منم
عبدالله‌بن‌الحسنم

من دست قهّار
پیروز پیکار
قاتل الکفّار
منم «ابن الکرّار غیر فرّار»

علوی زاده منم
نوه‌ی صف شکنم
تربیت یافته‌ی
شاه شیرین سخنم
من‌حسینی شده‌ی
دست امام حسنم

عمو حسین، عمو حسین

***

عبدالله‌بن‌الحسنم
آن‌که به صاحب علم
می‌کند اقتدا؛ منم
آن‌که بعد از او می‌شود
بی‌دست کربلا منم، منم
عبدالله‌بن‌الحسنم

من هستم والله
در این قربانگاه
جان برکف شاه
منم رزمنده‌ی اباعبدالله

وقف او جان و تنم
سینه‌اش شد وطنم
زیر شمشیر و سنان
باز هم جار زنم
من حسینی شده‌ی
دست امام حسنم

عمو حسین، عمو حسین