نه نسیمم که به هر کوه و چمن سر بزنم 
نه کبوتر که به هر بام و دری پر بزنم

از ازل داشته‌ام یک دل و دادم به یکی 
نیستم عاشق اگر جز در دلبر بزنم

نه در خانه ببندد که براند ز درم 
نه گذارد که جز این در، در دیگر بزنم

گاه بگشوده، در رحمت و راهم داده 
گاه در بسته که من بار دگر در بزنم

دل سبو، دیده بود جام و سرشکم باده 
ساقی‌ام او شده از دست که ساغر بزنم؟

عهد و پیمانم از آغاز همین بود، همین 
که دم از آل علی تا دم آخر بزنم

وای اگر پا به سر خوان معاویه نهم 
دست دادند که بر دامن حیدر بزنم

***

هرکه مست است، مست روی علی‌ست
هرچه مستی‌ست، از سبوی علی‌ست

تاک را کاشت با دو دست خودش
باده یک قطره از سبوی علی‌ست

معنی «أَیْنَما تُوَلّوا» چیست؟!
هر طرف رو کنید، روی علی‌ست

ای که پرسیدی آمدم ز کجا
بر تنم گرد و خاک کوی علی‌ست

از علی آمده‌است هرچه که هست
بازگشت همه به سوی علی‌ست

ای خدا تو که شاهدی
روزگار عجیبمو
بعد رفتن فاطمه
حال و روز غریبمو

ای روزگار؛ دردامو شبا به چاه گفتم
از بی‌کسی؛ نزدیک سحر به ماه گفتم

گفتم که جوابمو نداده
هرکس که سلاممو شنیده
زهرامو ازم گرفته اون‌که
آتیش به زندگیم کشیده

من رفتم ای دنیا یادت باشه
کاری کردی که زینب تنها شه

***

ای خدا شده نوبت
حرف آخر حیدرو
یادتون نره بچّه‌ها
اون وصیت مادرو

ای دخترم؛ عباس منه پشت و پناهت
اون روزی که؛ به کرب‌وبلا می‌رسه راهت

من طاقت دیدن یه لحظه
چشمای پر اشکتو ندارم
من رفتنیم ولی تو رو به
عباس و حسین می‌سپارم

من میرم با اینکه کوه دردم
با زهرا تو گودال بر میگردم

هوای تو به سر دارم
هوای صحن و بارگاهت
سلام یا «شَحْنَة النَجَف»
منم گذای سر راهت

گفتی فمن یمت یرنی
برای من مرگ نیازه
خواهش دیگری دارم
بیا به تشییع جنازه

کسم علی‌ست در آن بی‌کسی که می‌گویند
به عزّت و شرف «لا الهَ‌ الّا الله»

***

سرّ اذان؛ على مولا
نبض جهان؛ على مولا
فِداکَ نَفْسی سَيِّدى
اى جان جان؛ على مولا

حبّ على اصل و اساسم
سمت نجف همه حواسم
به لطف شير پاک مادر
شكر خدا على‌شناسم

علی‌پرست تواند خداپرست شود
علی‌ست هر طرف «لا الهَ‌ الّا الله»

***

تو عالى و گرانقدرى
تو فاتح حنين و بدرى
حقيقت قدر فاطمه‌ست
تو والى سوره‌ی قدرى

ولى امر قدر قرآن
به ملک حق والى و سلطان
شأن نزول «هل أتی»و
نتيجه‌ی سوره انسان

هر آنکه گفت علی حق و حق علی‌ست، به حق
زده‌ست بر هدف «لا الهَ‌ الّا الله»

به ذرّه گر نظر لطف بوتراب کند
به آسمان رود و کار آفتاب کند

***

ایوان نجف عجب صفایی دارد
حیدر بنگر چه بارگاهی دارد

یاعلی، یاعلی؛ ای درّ بحر شرف
به‌زودی، به‌زودی؛ وعده ما در نجف

روح دعا را کشتند
شیر خدا را کشتند

مست تولّی‌ توام؛ یاعلی یاعلی
خاک کف پای توام؛ یاعلی یاعلی

در زلف چون کمندش، ای دل مپیچ کانجا
سرها بريده بينی بی‌جرم و بی‌جنايت

رندان تشنه‌لب را آبی نمی‌دهد کس
گويی ولی شناسان رفتند از اين ولايت

در اين شب سياهم گم گشت راه مقصود
از گوشه‌ای برون‌آی ای کوکب هدايت

ای که عشقت اسیر، خیل بنی‌آدم‌اند
سوختگان غمت با غم دل خرم‌اند

هرکه غمت را خرید، عشرت عالم فروخت
باخبران غمت بی‌خبر از عالم‌اند

چون به عزاخانه‌اش پا نهی، آهسته نه
بال ملائک بود فرش عزای حسین

خنده‌کنان می‌روند روز جزا در بهشت
هرکه به دنیا کند گریه برای حسین

علی‌ست مرغ حق و کعبه آشیانه اوست
حریم عشق پر از دلنشین ترانه اوست

بهشت ماحضر سفره عطای علی‌ست
جحیم سوزش یک ضرب تازیانه اوست

وسیله کرم ذات حق یدالله است
خدای هر چه ببخشد علی بهانه اوست

شاعر: حبیب‌الله چایچیان (حسان)