می‌رود بر لبه‌ی تیغ قدم بردارد
درد را یک‌تنه از دوش حرم بردارد

مثل یک ماه پس ابر عبورش زیباست
بارها گفته‌ام این قصّه مرورش زیباست

پسری با دل پر خون به دل دریا زد
پشت پا بر همه‌ی خوب و بد دنیا زد

ماه می‌خواند پس از رؤیت او سوره‌ی شمس
سایه انداخته بر صورت او سوره‌ی شمس

در دل سنگ‌دلان قصد شکفتن دارد
پسری جای زره آینه بر تن دارد

چشم وا کرده و در پیش، یلی را دیدند
پرده از چهره که برداشت، علی را دیدند

ترس دارند از این چهره‌ی آرام علی
لرزه انداخته بر پیکرشان نام علی

پیر جنگ‌اند ولی از دل و جان می‌ترسند
از رجزخوانی سردار جوان می‌ترسند

پیش می‌آید و رخساره برافروخته است
تیر هم چشم به زیبایی او دوخته است

مثل بابای خود، اوّل همه را موعظه کرد
لافتی خواند و به شمشیر سخن معجزه کرد

آی لشکر، منم اینک پسر بدر و حنین
پسر سوره‌ی والفجر، «علی بن حسین»

بارها بر لب خود زمزم و کوثر دیدم
خویش را در دل آیینه، پیمبر دیدم

آمدم با قد و بالای بنی‌هاشمی‌ام
وای اگر باز شود حنجرۀ فاطمی‌ام

چه خیالات محالی‌ست که در سر دارید؟!
دست از ریختن خون خدا بردارید

گرچه در معرکۀ کرب‌وبلا حق تنهاست
باکی از کشته شدن نیست، اگر حق با ماست

گر نمی‌خواست پدر جام بلا سر بکشد
شمر کوچک‌تر از آن بود که خنجر بکشد

ما بخواهیم، ملائک به کمک می‌آیند
ابر و باد و مه و خورشید و فلک می‌آیند

سپر محکمی از چادر خاکی دارند
پسران علی از جنگ چه باکی دارند؟!

غرق در خون بشود لقمه‌ی نان شبتان
ساقه‌ی گندم ری خشک شود بر لبتان

حزب بادید که با سکه‌ی باد آورده
چه بلایی سرتان ابن زیاد آورده!

من لبم روضۀ رضوان و شما خاموشید
ناخلف‌ها خودتان را به جویی نفروشید

یک قدم بین شما تا حرم ما راه است
چقدر فاصلۀ باطل و حق کوتاه است

لشکر سنگ! ببینید دلم از نور است
حیف چشم دلتان در پی دنیا کور است

آدم، این قدر طمع‌کرده‌ی دنیا باشد؟!
پسر فاطمه در معرکه تنها باشد؟!

و همین‌طور رجز خواند و به سوگند رسید
خسته از جنگ به آغوش خداوند رسید

بر نمی‌خیزد و برخاسته آه پدرش
و گره خورده نگاهش به نگاه پدرش

عطش عشق علی بود که بی‌تابش کرد
دستی از غیب برون آمد و سیرابش کرد

شاخه‌شاخه بدنش روی زمین گل می‌کرد
داشت شمشیر ابالفضل تحمّل می‌کرد

چقدر فاصله‌ات کم شده تا ماه علی
آسمانی شده‌ای! آجَرَکَ الله علی

دست زیر محاسن
چشما خیس خیسه
این حال حسینه
مقتل می‌نویسه

حلقه زدن دور علی‌اکبر مخدّرات
با لب تشنه میره می‌سوزه قلب فرات
به گریه میگه زینب ای جان برادرم
نرو نرو که بی‌تو تنهاییم، عمّه فدات

«أَشْهَدُ أَنَّ» محمّد اذان رفت که رفت
جلو چشمای حسین راحت جان رفت که رفت
زیر شمشیر غمش رقص‌کنان رفت که رفت

علی علی إِرْحَمْ غُرْبَتَنا

***

زخمای عمیقی
رو نقش نگین خورد
بالا جسم اکبر
آقامون زمین خورد

«فَقَطَّوهُ بِالسُّیوف» ای وای چه پیکری
دیگه از اسمت نه علی مونده نه اکبری
تا قبل از این شبیه پیغمبر بودی بابا
ولی از الان دیگه خیلی مثل مادری

مرهمی برای زخم جگرم نیست که نیست
راهی واسه بردن تو تا حرم نیست که نیست
بعضی اعضای تن‌ تو‌ پسرم‌ نیست که نیست

علی علی إِرْحَمْ غُرْبَتَنا

***

صورت روی صورت
جان بر لب رسیده
پاشو غیرت الله
که زینب رسیده

این اوّلین باره که زینب میره از حرم
دیگه اونی که نباید میشد شد آخرم
یه بار دیگم دم غروب میره تو قتلگاه
ای تن غرق خون تویی آیا برادرم؟

دامن دخترا ای همه کسم سوخت که سوخت
وسط شعله‌ها راه نفسم سوخت که سوخت
چادرم تا اینکه‌ پیشت برسم سوخت که سوخت

علی علی إِرْحَمْ غُرْبَتَنا

هر نفس آواز عشق
می‌رسد از کربلا
پرچم سرخ حرم
گشته به رنگ عزا

مُصیبَةً ما أَعْظَمَها
این داغ عظیم
تا به قیامت می‌ماند

به تشنگان کرب‌وبلا
امواج فرات
ذکر مصیبت می‌خواند

یا ذبیح العطشان
یا قتیل العریان
یا اباعبدالله
حسین جان

***

همهمه در آسمان
ولوله در لشگر است
این علی‌بن‌حسین
یا خود پیغمبر است؟!

سپاه کوفه خورده شکاف
از نعره‌ی او 
صدای حیدر می‌آید

پیر و جوان در حال فرار
شد وقت شکار
علی به خیبر می‌آید

 زد به قلب میدان
شد ز رزمش طوفان
گفت خدا ای والله 
علی جان

مثل نسیمی از پی تو
صحرا به صحرا اومدم من
راه نجف تا کربلا رو
موکب به موکب بلدم من

با زائرات، با همشون رفیقم
انگاری که رو ابرام، وقتی توی طریقم

دورت بگردم؛ دور علمت
دورت بگردم؛ دور حرمت

***

تا کربلا قطره به قطره
اشکای ما اذن دخوله
هر یک قدم توی مسیرش
قدر هزار حج قبوله

این سرزمین، جاده‌ی سرنوشته
اسمشو چی بذارم؟؛ اگه نگم بهشته

اینجا مسیر، دلدادگیه
تمرین عشق و، آزادگیه

***

شب‌های مشایه همیشه
روشن‌ترین جلوه‌ی نوره
هر صبح این جاده برا ما
یا‌دآور صبح ظهوره

این آخر، قصّه‌ی این جهانه
کجای جاده جای، پای امام زمانه؟!

یا حجت الله؛ بی‌تاب توایم
ما لشکری از، اصحاب توایم

جنگاوری‌ات شیوه‌ای از دلبری‌ات بود؟!
یا دلبری‌ات شیوه‌ی جنگاوری‌ات بود؟!

رزمت همه را محو تماشای تو کرده
این شیوه فقط خاص علی‌اکبری‌ات بود

آرام قدم می‌زنی و زلزله آید
ای وای اگر نوبت ویران‌گری‌ات بود

جای در قلعه بکن از جای زمین را
مولاست که مبهوت تو و حیدری‌ات بود

جرعت نکند هیچ‌کسی دور تو چرخد
اوّل ضربات تو همان آخری‌ات بود

دور و بر تو پر شده از کشته بی‌زخم
یک دشت قتیل نظر سرسری‌ات بود

جان‌ها به ید توست وگرنه ملک‌الموت
تنها یکی از آن‌همه دور و بری‌ات بود

کم مانده برای تو شبی وحی بیارد
جبریل که محو رخ پیغمبری‌ات بود

من دربه‌در چه دری زنم؟!
ز درت اگر تو برانی‌ام
تو اگر به خانه نخوانی‌ام
چه ثمر ز مرثیه خوانی‌ام؟!

ای خدای عشق
ای عشق خدا
ای شهید اشک
شاه شهدا

به نام حسینو
به نام ابالفضل
قسم به وفاو
مرام ابالفضل
به عزّت و شأنو
مقام ابالفضل

من عبد عبدمو
مولاست امام حسین
من نوکر و فقط
آقاست امام‌حسین

***

به فدای خشکی حنجرت
سر بی‌تنت، تن بی‌سرت
به نگاه آخر خواهرت
نگهی به سوز نهانی‌ام

ای تشنه‌ترین
ای ذبح عظیم
تا زیر لحد
ما سینه زنیم

به شبه پیمبر
به اکبر لیلا
به عصمت اعظم
به زینب کبری
به خاک مقدّس
به تربت اعلا

دریای رحمت
دنیاست امام حسین
من نوکر و فقط
آقاست امام حسین

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم تو در دلم نشستی

ابی‌عبدالله؛ آقای من

***

گر همه صورت‌گران، صورت زیبا کشند
صورت ارباب ما از همه زیبا‌تر است

اباعبدالله، اباعبدالله، اباعبدالله
یا اباعبدالله، یا اباعبدالله، یا اباعبدالله

***

مدعیان گر زنند دعوی بالاتری
پرچم ارباب ما از همه بالاتر است

اباعبدالله، اباعبدالله، اباعبدالله
یا اباعبدالله، یا اباعبدالله، یا اباعبدالله

مظلوم مظلومی
مظلوم‌ مظلومی
افتادی تو گودال ولی آروم آرومی

با اینکه تنت روی خاکه
از عطش‌ لب تو هلاکه
تو گودال چی دیدی که ذکرت
الهی رضا برضاکه

بگو ته گودالی؟!
یا آخر معراجی؟!
بلند شو دیگه از خاک
قبوله حجت حاجی

ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله
آه آه؛ ابی‌عبدالله

***

تنهای تنهایی
تنهای تنهایی
حتّی ته گودالتم بالای بالایی

با اینکه سرت پر‌خونه
رو زمین تن تو می‌مونه
چه آروم تو چشماتو بستی
حالتو کسی نمی‌دونه

می‌خواستی جسم زخمیت
رها از این دنیا شه
نخواستی حتّی واست
یه پیرهن هم باشه

ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله
آه آه؛ ابی‌عبدالله