خوبه زندگیم با تو می‌گذره
وقتی پیشتم حالم بهتره 
ای دست پرورده‌ی
«صِدّیقة طاهِرة»

تربیت شده‌ی زهرا 
باید این‌قدر آقا 
باشه والله

اشک من که میشه جاری 
رزق و روزیمو میاری
از کربلا

چقدر خوشبخته اون که تو رو داره 
یا ثارَالله وَابْنَ ثارِه
محاله دست از عشق تو برداره 
یا ثارَالله وَابْنَ ثارِه


***

توبه می‌کنم از هر اشتباه
بازم اومدم باشم سربه‌راه
می‌خوام جبران کنم
ارباب تو جون بخواه

چشمام آقا پر اشکن
قلب نوکرتو نشکن
آقای من

پای من می‌مونی بازم
مهربونیتو بنازم
دنیای من

کسی رو دارم که بهترین یاره
یا ثارَالله وَابْنَ ثارِه
نمیشم گمراه آقام نمی‌ذاره
یا ثارَالله وَابْنَ ثارِه

زن یعنی فاطمه
زندگی ولایت الله
آزادی یعنی اسلام
زیر بیرق آل الله

از غیر خدا بریدم
زندگی و آزادیه
لذّت اطاعت از حق
اوج عزّت و شادیه

آره شاده کسی که
نبی و علی و فاطمه داره
معتقد به ظهوره
دیگ کی از کسی واهمه داره؟

زن معنای زینب
زندگی صراط عشقه
آزادی تو مسیر راه بانوی دمشقه

نور چادرش تا ابد
زندگی و آزادیه
ویرونه باشه دلت
با زینب آبادیه

آره آباده اون که
راه کربلا رو ادامه میده
آره آباده اون که
بهره‌ی زندگیش مثل شهیده

این صوت دختر علیه
که روی منبر علیه
سردار لشکر علیه
یازینب

که از خطبه ‌خوندنش
کوفه در تحیّره
یه دستش به ذوالفقار
یه دستش به چادره
ترس از لشکر یزید
به زینب نمی‌خوره

روی خاک کوفه با مدد از نام علی
می‌کوبه علم صدای زینب سپاه «ابن مرجانه» رو
می‌ریزه بهم علمداری می‌کنه توو شام و کوفه مثه
سقّای حرم قدم برمی‌داره می‌لرزه دشمن تنش
با هریک قدم

یازینب؛ سلام‌الله‌علیها زینب

***

این تیغ خواهر حسنه
خون‌خواه شاه بی‌کفنه
فریاد «یاعلی» می‌زنه
یا زینب

به زن‌های عالمین
این خانم سرآمده
روی منبر علی
دخت حیدر اومده
گورتونو می‌کنه
کارتون دراومده

علمدار لشکر اباعبدالله عجب
غوغا می‌کنه به حکم نام علی داره شام و کوفه رو رسوا می‌کنه حسینیه در مسیر بازار کوفی‌ها
برپا می‌کنه اونی که فکر کرده به اسارت برده تو رو
بی‌جا می‌کنه

یازینب؛ سلام‌الله‌علیها زینب

***

زینب آیینه قمره
به طفلان حسین سپره
به فتح کوفه مفتخره
یا زینب

بعد کربلا علم
توو دستای زینبه
عباس علی هم از
شاگردای زینبه
روی منبر علی
تنها جای زینبه

کلامش مانند ذوالفقاره که گور این
لشکر می‌کنه می‌ریزه خون اونی که از پای بچّه‌ها زیور می‌کنه بدونید خون علی تو رگ‌های زینب
کبری جاریه فقط با یه «یاعلی» ز دست بسته
خیبر میکنه

یازینب؛ سلام‌الله‌علیها زینب

شاعر: سیّد محمّدرضا حسینی

می‌دونی می‌دونم غمایی که داریو
می‌دونم می‌دونی غمایی که دارمو

طاقت بیار خوب میشی
غم‌های ما کم میشه
آخر یه روز از خونه
بسترت جم میشه

ای زخمی‌ترین یار علی
همیشه غم‌خوار علی
بیمار علی

ای وای من، ای وای من
زهرای من، زهرای من

***

می‌فهم می‌سوزی علی بمیره برات
می‌فهمی می‌سوزم با آه نیمه‌شبات

مرگم رو می‌بینم ای
خورشید روی بومم
وقتی می‌زاری رو هم
چشاتو خانومم

وای دستمال و بردار از سرت
پاشو دیگه از بسترت
جان دخترت

ای وای من، ای وای من
زهرای من، زهرای من

***

می‌بینی می‌خونم مرثیه‌های فراق
می‌بینم می‌خونی واسه شهید عراق

گریه کنیم دوتامون
واسه حسین جا داره
وقتی که شمر خنجر رو
حنجرش می‌زاره

این تشنه‌لب کرب و بلا
می‌افته بین قتلگاه
زیر دست‌وپا

ای کشته دور از وطن
حسین من، حسین من

روضه‌ی فاطمیه
درس علی‌شناسیه
اوج مصیبته ولی
حرف ولی‌شناسیه

اگه تو دل این مردم عالم غم دین نیست
تا فاطمه باشه که علی خونه‌نشین نیست
از روضه‌ی اون چادر خاکی میشه فهمید
قرآن سر نیزه که قرآن مبین نیست

فاطمه رفت پشت در
بین موج خطر
بگه با اون چهل نفر
علی ‌ولی‌ اللهه

علی ‌ولی‌ اللهه، علی ‌ولی‌ اللهه

***

روضه‌ی فاطمیه
برای اون که عاقله
اوج مصیبته ولی
ملاک حق و باطله

اگه تو دل این مردم عالم غم دین نیست
تا فاطمه باشه که علی خونه‌نشین نیست
والله که غصب فدک از بغض علی بود
پیداست که دعوا سر اون تیکه زمین نیست

فاطمه شب تا سحر
حتی بین بستر
می‌گفت با حال مضطر
علی ‌ولی‌ اللهه

علی ‌ولی‌ اللهه، علی ‌ولی‌ اللهه

روزی شنیدم این روایت را که زهرا
فرمود بعد از شکوه از بعضی به مولا

مردم نمی‌پرسند حال از ما بماند
خسته شده همسایه از زهرا بماند

سلمان نمی‌پرسد چرا احوال ما را؟!
خیلی تعجب مانده‌ام از کار دنیا

دیدی اگر او را بگو چشم انتظارم
با او بگو یک کار واجب با تو دارم

پیغام زهرا را به سلمان برد مولا
سر پیش مولایش نمی‌آورد بالا

سلمان به مولا گفت، از روی خجالت
تنها نیامد خادمت، سلمان عیادت

سلمان به دیدار تمام نور آمد
ملک سلیمان بود مثل مور آمد

زهرا به او فرمود تو با اهل‌بیتی
دوری نکن از ما که از ما اهل‌بیتی

یک ظرف خرما داد صدیقه به سلمان
پس این‌چنین فرمود آن خاتون به مهمان

بعد از تناول ای مسلمان از دعایم
با خود بیاور هسته‌هایش را برایم

سلمان به خانه برد آن ظرف رطب را
اما نمی‌دانست مقصود از طلب را

پس هر چه خرما خورد و هر چه می‌شمارد
او با تعجب دید که هسته ندارد

آمد دوباره محضر زهرای اطهر
پرسید علّت را از آن جان پیمبر

فرمود زهرا بعد گریه با نجابت
سلمان نمی‌آید کسی اینجا عیادت

گفتم به این عنوان بیایی باز اینجا
این روزها تنها شده «اُمّ ابیها»

از درد می‌پیچم به خود همواره هر شب
تا صبح بیدارم فقط از شدّت تب

«الجار ثُمَّ الدّار» گفتم، جایش آن‌ها
گفتند ما خسته شدیم از اشک زهرا

سلمان دعا کن زودتر حاجت بگیرم
خسته شدم دیگر دعایم کن بمیرم

شاعر: محسن صرامی