محرّم اومد و بارون گرفتو
همه جا پخش شد آوازه‌ی تو
واست فرقی نداره خوب یا بد
فدای لطف بی‌اندازه‌ی تو

همین که اشک می‌ریزم به یادت
عزیز چهارده معصوم میشم
بدون تو به هم می‌ریزم امّا
صدات که می‌زنم آروم میشم

می‌دونم که فراموشم نکردی
می‌گیرم کربلامو آخر از تو
منو زهرا به دست تو سپرده
خودمونیم آقا کی بهتر از تو؟!

به این امید جون دادی گمونم
که قلب مرده‌ی ما جون بگیره
بمیرم اونقدر سختی کشیدی
که این دنیا به ما آسون بگیره

یه جوری دوستت دارم که می‌خوام
اگه نباشی تو دنیا نباشه
بعیده واسه‌ی بی‌سرپناها
توکشتی نجاتت جا نباشه

شاعر: مجید تال

مِنَ السَّماواتِ الْعُلی
إِلی أَرْضِ کَرْبَلا
بَکَتْ مَلائِکَةُ السَّما
عَلَی الذَّبیحِ مِنَ الْقَفا

گریه، نوحه؛ برای حسین
عالم، آدم؛ فدای حسین

یه مسافر، یه مسیر!
یه قبیله، یه امیر!
مث دریا، تو کویر!
توی این گرد و غبار!

به کجا می‌بره این قافله ‌رو قافله‌سالار
خدا می‌دونه قراره چی بشه آخر این کار

تشنه‌ی مشکاشون دریا
زائر اشکا بارونه
می‌خونه لالایی رباب
داره پسرشو می‌خوابونه

لالا لالا لالا لالا
دیگه رسیدیم به کربلا

***

دل خواهرش پُره!
داره غصّه می‌خوره!
شده غرق دلهره!
میگه ای آب حیات!

لااقل خیمه بزن نزدیکه ساحل فرات
بخدا دلشوره دارن همه‌ی مخدّرات‌

نفس توو سینه زندونه
خدا بلا بگردونه
صدای لالایی رباب
داره دل منو می‌لرزونه

لالا لالا لالا لالا
دیگه رسیدیم به کربلا

وافریادا ز عشق! وافریادا
کارم به یکی طرفه نگار افتادا
گر داد من شکسته دادا؛ دادا
ورنه من و عشق هرچه بادا؛ بادا

بی‌تو مبادا
زنده بمانم
عشق بورزم
عشق بدانم

بی‌تو مبادا
داغ عزیزم
در غم دیگر
اشک بریزم

یارا یارا یارا؛ یااباعبدالله
ای عشق جهان‌آرا؛ یا اباعبدالله
مستیم از این باده؛ «أَلْمِنَّةُ لله»
هشیار مکن ما را؛ یا اباعبدالله

***

ای عشق تو را هرآنکه نشناخته است
در هر نفسی قافیه را باخته است
گفتند همه که خاک سرد است ولی
خاک تو به سینه آتش انداخته است

چیست حریمت؟!
عرش معلّی
چیست شفایم؟!
تربت اعلی

هیچ غمی نیست
غیر غم تو
قبله‌ی قلبم
شد حرم تو

چون ذرّه به دامانت؛ یااباعبدالله
هستیم در ایوانت؛ یااباعبدالله
هر کس به تماشایی، جایی برود ما هم
رفتیم به قربانت؛ یااباعبدالله

گریه‌ی مستانه تماشا دارد
باده‌ی این میکده سقّا دارد
غصّه نخور قدر تمام عالم
گوشه‌ی میخانه‌ی او جا دارد

ای جانم
کوچه به کوچه
خانه به خانه
دوباره شد صحبت ارباب

ای جانم
هر که بیاید
در بگشاید
به روی او حضرت ارباب

بیایید، بیایید
همه دم بگیریم
بمیریم، بمیریم
ازین عشق بمیریم

حسین جان
حسین جان
حسین جان
حسین جان

***

همره خورشید وفا ، ماه آمد
قافله‌ی فاطمه از راه آمد
حضرت عباس ِ علمدار از دور
با علم «نَصْرُ مِنَ الله» آمد

یا الله
می‌وزد اینجا
شمیم زهرا
دور و بر محمل زینب

یا الله
عجب هوایی
چه کربلایی
امان امان از دل زینب

ببینید، که مدهوش
ز مُشک و عبیریم
بمیریم، بمیریم
ازین عشق بمیریم

حسین جان
حسین جان
حسین جان
حسین جان

سپاه فتنه برای تو نقشه‌ها دارد  
چقدر کرب‌وبلا قصّه‌ی بلا دارد

نزن تو خیمه در اینجا که لشگر کوفه   
نگاه شوم و عجیبی به خیمه‌ها دارد

پناه بردن تو بر خدا عجیب نبود    
عجب در آنکه کلام تو کربلا دارد

بیا و خواهش خواهر نکن رد و برگرد     
که لرزه بر دلم افتاده، ترس جا دارد

برای حفظ رکابم «وَ إِنْ یَکاد» بخوان    
که پشت نخل کسی هست و فکرها دارد

رباب را به درون حرم ببر، لشگر  
دو چشم خیره به حلقوم طفل ما دارد

تو را به لرز رقیّه قسم! نزن خیمه  
هنوز گوش گلت گوشواره را دارد

نبر مرا سوی گودال و شرح‌حال نگو    
برای گیسوی تو، هر رگت حنا دارد

عزیز دختر زهرا، غروب عاشورا     
چقدر سایه‌‌ی سر روی نیزه‌ها دارد؟

بیا امید محرم که عمّه‌ی سادات    
برای آمدنت انتظارها دارد

کربلا به دیدن نیست
کربلا به ادراکه
نفس مسیحایی
از خواص این خاکه

خاکشم بوی آسمون میده
جهت قبله رو نشون میده
دلای مرده رو تکون میده

تماشا کن!
توی خیمه‌ی حسین جاتو پیدا کن
تماشا کن!
بین روضه‌ها نگاهت رو زیبا کن

جَنَّةُ الله عَلَی الْأَرْض
خاک عاشقای بی‌مرز

***

کربلا رو پیدا کن
توو دلی که مشتاقه
دل حرم شه سوغاتش
اشک چشم عشّاقه

کربلا توو همین مجالس بود
کربلا توو جنون عابث بود
مقتل کشته‌های خالص بود

چه غوغا کرد!
توی قتلگاه خدا رو تماشا کرد
تماشا کرد!
بعد از اون بود یه بیابون رو دریا کرد

جَنَّةُ الله عَلَی الْأَرْض
خاک عاشقای بی‌مرز

در سرم پیچیده باری، های و هوی کربلا
می‌روم وادی به وادی رو به سوی کربلا

می‌روم افتان و خیزان، از دل بن‌بست‌ها
جاده‌ای پیدا کنم تا جست‎‌وجوی کربلا

ترسم این بیراهه‌ها با خویش مشغولم کنند
«بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

قافله نه! سلسله‌ی موی دوست!
سلسله نه! حلقه‌ی دام بلاست!
هر که در این حلقه‌ی مستانه نیست
فارغ از این ماجراست

آمد از راه شاه
تا که در این راه
کربلا گردد
حرم الله

«حرم الله» یعنی قبله‌ی دل، کوی اباعبدالله
«حرم الله» یعنی جلوه‌ی دلجوی اباعبدالله
«حرم الله» یعنی دیده‌ی ما سوی اباعبدالله
«حرم الله» یعنی روی اباعبدالله

«حرم الله»؛ کربلا
«حرم الله»؛ کربلا

***

قافله نه! مجمع دلدادگان!
در سرشان کشته شدن آرزوست!
جار زنند زنده‌ی جاوید کیست؟!
کشته‌ی شمشیر دوست

آمده با شاه
ماه این درگاه
باب ثارالله
قمر الله

«قمر الله» یعنی دلبر و دلدار اباعبدالله
«قمر الله» یعنی ماه شب تار اباعبدالله
«قمر الله» یعنی میر و علمدار اباعبدالله
«قمر الله» یعنی یار اباعبدالله

«حرم الله»؛ کربلا
«حرم الله»؛ کربلا

***

قافله نه! حلقه‌ی عشّاق را!
وقت خطر، ذکر ظفر زینب است!
مدعی عشق بگویید کیست؟!
عاشق اگر زینب است

ماده شیر شاه
می‌رسد از راه
سرّ مستوره
اسدالله

«اسدالله» یعنی عقیله، خواهر اباعبدالله
«اسدالله» یعنی زینب، لشکر اباعبدالله
«اسدالله» یعنی تالی حیدر اباعبدالله
«اسدالله» یعنی بنت علی ولی الله

از ایوان طلا
از خاک کربلا
ندا رسیده هلا!
بسم‌الله

هرکه دارد هوس کرب‌وبلا؛ «بسم‌الله»
هرکه دارد سر همراهی ما؛ «بسم‌الله»

هنوز این قافله یار می‌طلبد
سر سودازده دار می‌طلبد
به عمل کار برآید، به سخندانی نیست
پای کار می‌طلبد

«هَلْ مِنْ مُعین»ت
آورد به هوشم
لَکَ لَبَّیْک أَباعَبْدالله

تو شاهی و من
حلقه‌ به گوشم
لَکَ لَبَّیْک أَباعَبْدالله

***

کربلا غم دارد
نوحه و دم دارد
شاه دو عالم دارد
غم دارد

هرکه را می‌نگرم، شور محرّم دارد
کعبه با یاد غمت، جامه‌ی ماتم دارد

صراط اهل یقین کرب‌وبلاست
مرز بین کفر و دین کرب‌وبلاست
جگر شیر نداری سفر عشق میا
این زمین کرب‌وبلاست

از تو اشاره
از من اطاعت
لَکَ لَبَّیْک أَباعَبْدالله

مبدأ؛ ولایت
مقصد؛ شهادت
لَکَ لَبَّیْک أَباعَبْدالله

کیست در این انجمن محرم عشق غیور؟!
ما همه بی‌غیرتیم؛ آینه در کربلاست

سلسله‌ی موی دوست، حلقه‌ی دام بلاست
هر که در این حلقه نیست؛ فارغ از این ماجراست

منزوی هرگز نزن بیهوده لاف عاشقی
این حسین تنها یک عاشق دارد آن هم زینب است