می‌خورد خون دلم مردمک دیده، سزاست
که چرا دل به جگرگوشه‌ی مردم دادم

سایه‌ی طوبی و دلجویی حور و لب حوض
به هوای سر کوی تو برفت از یادم

شاعر: حافظ

فطرس دلم راهيه
سمت ميخونه با شتاب
توى شهرمون پر شده
بوى عطر ناب شراب

 ساقى دست پر
اومد از جات، جُم نخور
شرابش رو هر كى خورد
يكى ميشه مثل حر

بِأذنِ الله
وَ بِأذنِ مَلائِكة الله
ميريم به ديدن ثارالله
به زيارت ابى عبدالله

حسين حسين؛ ابی‌عبدالله

***

فطرس دلم پر گرفت
شب، شب فرار غمه
اومده همه زندگیم
بهترین شب عمرمه

آقام اومده
اون که می‌خوام اومده
آبرو و عزّتم
دین و دنیام اومده

بِأذنِ الله
وَ بِأذنِ علی ولی الله
با آسمونیا من میرم
به زیارت ابی‌عبدالله

حسين حسين؛ ابی‌عبدالله

***

آخرش عوض می‌کنه
این حسین حسینا منو
کاش مثه زهیر رام بدی
توی‌ ‌خیمت آقا منو

از عشقت یه روز
به جنون من می‌رسم
توی اصحابت حسین
توو سپاه عابثم

بِأذنِ الله
وَ بِأذنِ مَلائِكة الله
ميريم به ديدن ثارالله
به زيارت ابى عبدالله

حسين حسين؛ ابی‌عبدالله

تو شأن آیه‌آیه‌ی قرآنی
مسلمانت شد راهب نصرانی

هواخواه تو هستم و می‌دانی
به پا کرده عشقت عجب طوفانی

ندارم من عشقی به جز تو ولله
اباعبدالله یا اباعبدالله

***
فدای آن‌که گفت حسین و منّی
ندارم جز تو سرپناه امنی

فقیرم بی‌تو، یاحسین؛ أَکرِمْنی
شوم بعد از مرگم به تو الحقنی

بگو الحقنی بالحسین یا الله
اباعبدالله یا اباعبدالله

***
چنان گریه بر تو فضیلت دارد
غلامت هر کس شد هویّت دارد

جهان بر عشقت محوریّت دارد
تو عشقی هستی که حقیقت دارد

ندارم غیر از تو کسی را والله
اباعبدالله یا اباعبدالله

صدا در آید از دیوار و از ما در نمی‌آید
که غیر از بهت‌ از دیوانه ی حیدر نمی‌آید

مرا در التجا طرزی است گرچه در نمازی تو
من آن تیرم که از شوق تو از پا در نمی‌آید

چه قبح است این که می‌گویند کس حیدر نخواهدشد
مودب باش و گو دیگر چنان قنبر نمی‌آید

نمی‌افتد شگونی جز الوهیّت به تمّ‌الفقر
برادر غیر شیر حقّ به پیغمبر نمی‌آید

به عین‌ الله جایز نیست خفتن در همه احوال
به چشم شیر یزدان خواب از این منظر نمی‌‌آید

قیاس ذبح نفس و ذبح اولاد از سفیهان است
خلیل‌ الله با یک سجده ی او بر نمی‌آید

نفوس قابل درگاه را گیرد ولو عقبی
اگر‌چه مهلت محض است و هرگز سر نمی‌‌آید

کدامین گوش کر گم کرده آواز سلونی را
چه می‌گویند آن سبوح بر منبر نمی‌آید

خدایا تر مکن اندازه‌ی مویی سر ما را
ز بارانی که از خمخانه‌ی حیدر نمی‌آید

سر «معنی» بگیر و در غدیر خم شرابش ده
جگر تفتیده‌ام، کار من از ساغر نمی‌آید