حسین آینه بود و مرا نشان می‌داد
حدیث حُسن مرا دست آسمان می‌داد

حسین، آن‌که به حکم ادب، عیان و نهان
همیشه کمتر من، زر به این و آن می‌داد

حسین، آن‌که خودش در کرم نظیر نداشت
نشان منزل من را به سائلان می‌داد

حسین، آن‌که فرشته غبار‌روبش بود
برادرانه عبای مرا تکان می‌داد

حسین، آن‌که نخستین نوشته قلم است
حروف نام مرا یاد کودکان می‌داد

حسین، آن‌که نگفتم برایش از کوچه
نگفته داشت به یاد مدینه جان می‌داد

شهید مقتل او بود کودکم، یعنی
حسین آینه بود و مرا نشان می‌داد

***

آمد از خیمه همچو قرص قمر
آن‌که آماده بهر پرواز است

اشتیاق است و ترس جاماندن
بند نعلین او را اگر باز است

کربلا با نسیم گلبرگش
رنگ و بوی گلاب می‌گیرد

حسنی‌زاده است؛ حق دارد
چهره‌اش را نقاب می‌گیرد

آخر او ماه‌پاره می‌باشد
مثل خورشید عرشه‌ی زین است

آن گلی که به چشم می‌آید
زودتر در نگاه گلچین است

قامت سبز و قد کوتاهش
بوی کامل‌ترین غزل دارد

اینکه شوق زبانزد عشق است
سیزده شیشه‌ی عسل دارد

جشن دامادی و بلوغش بود
که به تکلیف خود عمل می‌کرد

مثل یک غنچه زیر مرکب‌ها
داشت خود را کمی بغل می‌کرد

مِنَ السَّماواتِ الْعُلی
إِلی أَرْضِ کَرْبَلا
بَکَتْ مَلائِکَةُ السَّما
عَلَی الذَّبیحِ مِنَ الْقَفا

گریه، نوحه؛ برای حسین
عالم، آدم؛ فدای حسین

***

مِنْ آدَمَ صَفْوَةِ الله
إِلى خَتْمِ الأَنبيا
بَكى جَميع ُ المُرَسَلين
عَلَى المَنْحورِ فى الوَرا

دينی، قلبی؛ «ضَميرى حُسين»
فكرم، ذكرم؛ «أَميرى حُسين»

عاشقان چشم‌‌به‌راه، نور دوعین می‌آید
به عزاداری «نور ثَقَلِیْن» می‌آید
میزبان شاه شهید است در این مجلس نور
هر کجا بوی حسن هست؛ حسین می‌آید

همه جا بودند
هر دو‌تا باهم
هر دوتا هستند
سیّد و سرور

نصّ الرحمن
سوره‌ی قرآن
لولو و مرجان
گفت پیغمبر

الحسن، الحسین، سیّدا
‌شباب اهل جنّة

***

ریخت استاد شراب کهنی در گوشم
از همان روز ازل مست شدم؛ می‌جوشم
بی‌خود از خود شدم، از ذکر «حسن جان» هر دم
من خراباتی‌ام از ذکر حسین مدهوشم

هر دوتا هستند
معدن اکرام
زینت و فخر
مکتب اسلام

هم امام دین
چه به صلح و جنگ
کرده پیغمبر
به همه اعلام

الحسن، الحسین، سیّدا
‌شباب اهل جنّة

گریه، گریه، گریه؛ پشت این مسافره
دیگه قرآن بیارید براش که زائره
نامه‌ای آورده از حسن برا عمو
حرف نامه اینه: «یا حسین، بذار بره!»

بذار بره؛ داره دیر میشه
تو خیمه‌ها داره پیر میشه
فدا سرت، ابی‌عبدالله
اگه تنش پر تیر میشه

اهل خیمه یکصدا؛ قاسم، قاسم، قاسم
ماه‌پاره بنی‌هاشم، قاسم، قاسم

***

الله، الله، الله؛ این کدوم مبارزه؟!
برق چشمش از پشت نقاب چه نافذه
بی‌زره، بی‌سپر، با کفن رسیده و
لشکر از جنگ با این پسر چه عاجزه

تو معرکه، گرد و خاک کرده
یه عالمو، سینه چاک کرده
حسن‌حسن، ذکر لبهاشه
هرکی رسیدو هلاک کرده

«بارَکَ اللَّه» به تو ای قاسم، قاسم، قاسم
ماه‌پاره بنی‌هاشم، قاسم، قاسم

***

روضه، روضه، روضه؛ روی خاکه پیکری
عمو اومد کنارش دمای آخری
من به قربون این قامت رشید تو
تو بگو قاسمی یا علی‌اکبری

پر از ترک، شده آیینه
کشته منو؛ زخم این سینه
نفس بکش؛ عمو قربونت
که مادرت، داره می‌بینه

شدی مثل مادرم قاسم، قاسم، قاسم
ماه‌پاره بنی‌هاشم، قاسم، قاسم

یه موقع توو خونت نشستی و
یهو می‌بینی هستی کربلا
یه موقع زیارت به اینه که
یه نفرو بفرستی کربلا

چه خوبه کار آدم
سرتاپا دلی باشه
چه خوبه اون یه زائر
زائر اوّلی باشه

برای بار اوّل
ببینه کربلا رو
بگه آقا قبول کن
از اون نوکرت که امسال
کربلا رسونده ما رو

سلام حسین؛ عزیز دلم امام‌حسین

***

خدا بیامرزه اونا رو که
کربلا نرفته پر کشیدن
هنوزم آقا بعضی عاشقات
ضریحتو از نزدیک ندیدن

امام‌حسین نذاری
حسرت توو دلی باشه
الهی صحنت پر از
زائر اوّلی باشه

بغل کنن ضریحو
تموم بشه جدایی
چه ذوقی می‌کنن تا
رفیقا بهشون میگن
قبول باشه کربلایی

سلام حسین؛ عزیز دلم امام‌حسین

گریه‌ی مستانه تماشا دارد
باده‌ی این میکده سقّا دارد
غصّه نخور قدر تمام عالم
گوشه‌ی میخانه‌ی او جا دارد

ای جانم
کوچه به کوچه
خانه به خانه
دوباره شد صحبت ارباب

ای جانم
هر که بیاید
در بگشاید
به روی او حضرت ارباب

بیایید، بیایید
همه دم بگیریم
بمیریم، بمیریم
ازین عشق بمیریم

حسین جان
حسین جان
حسین جان
حسین جان

***

درد غریبی عمو سنگین است
عاقبت حق‌طلبی‌ها این است
در نظر تک تک ما جان‌دادن
در ره او مثل عسل شیرین است

آی لشگر
همه بیایید
همه ببینید
که قاسم‌ابن‌الحسن آمد

آی لشگر
وقت مصافش
مثل طوافش
جای زره با کفن آمد

خوشا این، سعادت
که در این مسیریم
بمیریم، بمیریم
ازین عشق بمیریم

حسین جان
حسین جان
حسین جان
حسین جان

تازه دامادوم،اى شاخ شمشادوم، جون دل مو
رو دل ميدون، اى قامتت قربون، خون دل مو
آه و واويلا، داره غمت ميشه مهمون دل مو

سی چه اینگونه، زلفت پریشونه، ای نوجونم
رو تنت گرد و، خاک بیابونه، دردت به جونم

تا که برگردی، مو چش به راه تو اینجا نشینم
آخ الهی که، مثل گل لیلا، داغت نبینم

ای تازه دامادوم
ای شاخه شمشادوم

***
پیش چشم مو، دامن کشان رفتی، با بی‌قراری
آی بمیروم که، از تشنگی مادر، جونی نِداری
آخ ایشولو که، سنگم بباره، تو باز طاقت بیاری

تا که افتادی، مو از دل خیمه، ناله‌ات شنیدم
بر نیومد از، دستُم بِرات کاری، آهی کشیدم

صورت ماهت، از پیش چشم مو، جایی نمیره
آخ الهی که، واسه قِدِ رعنات، مادر بمیره
«ای تازه دامادوم ، ای شاخه شمشادوم»

***

کاش نمی‌دیدوم با این قد و‌ قامت خیمه رسیدی
ای بمیروم که از رخت دومادیت ، خیری ندیدی
پیش چشموم رو ، دست عمو جونت ، چه قدّی کشیدی

تو کجا رفتی، آخه مگه جونُم، مادر نِداری
کاش که میمردم، اصلاً نمی‌دیدُم، نیزه سِواری

جز همین اشکوم، چیزی نِدارم که، به پوت بریزُم
آخ عموجونت، پشت و پناه تو، باشه عزیزم
«ای تازه دامادوم ای شاخ شمشادوم»

بالله اگر نبود خدا خون‌بهاى او
عالم نبود در خور نعلين پاى او

شد در بقای ذات مقدّس فناى محض
بادا بقاى جمله فداى فناى او

كاش آن زمان كه در ره جانان شد او فدا
جان جهانيان همه مى‌شد فداى او

يا مَنْ إِفْتَخَرَ بِه جَبْرَئيل
يَابْنَ فاطِمه ياحسين الدَّخيل

***

آن کشته‌ای که نیست جزایی برای او
غیر از خدای او، که بُود خون‌بهای او؟

زاحرام حج چو گشت به کرب‌و‌بلا مُحِل
زیبد به کعبه فخر کند کربلای او

از سر چه شد عمامه‌ و از دوش او ردا؟!
گردید کبریای خدا بی‌ردای او

السَّلامُ عَلی مَنْ طَهَّرَهُ الجَليل
يَابْنَ فاطِمه ياحسين الدَّخيل

وافریادا ز عشق! وافریادا
کارم به یکی طرفه نگار افتادا
گر داد من شکسته دادا؛ دادا
ورنه من و عشق هرچه بادا؛ بادا

بی‌تو مبادا
زنده بمانم
عشق بورزم
عشق بدانم

بی‌تو مبادا
داغ عزیزم
در غم دیگر
اشک بریزم

یارا یارا یارا؛ یااباعبدالله
ای عشق جهان‌آرا؛ یا اباعبدالله
مستیم از این باده؛ «أَلْمِنَّةُ لله»
هشیار مکن ما را؛ یا اباعبدالله

***

ای عشق تو را هرآنکه نشناخته است
در هر نفسی قافیه را باخته است
گفتند همه که خاک سرد است ولی
خاک تو به سینه آتش انداخته است

چیست حریمت؟!
عرش معلّی
چیست شفایم؟!
تربت اعلی

هیچ غمی نیست
غیر غم تو
قبله‌ی قلبم
شد حرم تو

چون ذرّه به دامانت؛ یااباعبدالله
هستیم در ایوانت؛ یااباعبدالله
هر کس به تماشایی، جایی برود ما هم
رفتیم به قربانت؛ یااباعبدالله

دلداده باش
ای سینه‌زن آماده باش

صدای سلطان دین می‌آید
صدای «هَلْ مِنْ مُعین» می‌آید

«یَابْنَ سِدْرَةُ الْمُنْتَهی»؛ لبّیک
«یَابْنَ زَمْزَمَ وَ الصِفا»؛ لبّیک
سیل عشّاق تو به راه افتاد
«یاحسین، شاه کربلا»؛ لبّیک

بر سر و بر، سینه زنید
اهل جنون
آیه عشق، حک شده بر 
رایت خون

بِالْحُسَیْنِ تَسْعَدون

***

مستان همه
راهی شوید تا علقمه

به مستی اینجا قدم بردارید
به یاد سقّا علم بردارید

«اَلدَّخیل یَابْنَ مُرْتَضی»؛ عباس
«اَلدَّخیل صاحِبُ الوَفا»؛ عباس
این علم با تو تا ابد بالاست
«اَلدَّخیل حامِّلُ اللِوا»؛ عباس

ریزه‌خورند، عالمیان
از کرمت
می‌رسد این، نغمه کنون
از حرمت

بِالْحُسَیْنِ تَسْعَدون

با این‌که همیشه بار بوده نوکری من روی شونت
آقاتر از اونی که برونی این گدا رو از در خونت
عاقل اونه که تا نفسش میاد و میره باشه دیوونت

ای خامس، اهل‌کسا
ای ضامن، ما بی‌کسا
ای روضه‌ی، هر روز من
هر وعده‌ی، صبح و مساء

مَعَ إِمامٍ مَنْصور
سلام میدم از دور
سلام‌ میدم از دور
مَعَ إِمامٍ مَنْصور

***

زهرا اگه روضه‌ بخونه، بانی روضتم خداونده
هر‌ کی برا تو اشک بریزه، پیش زهرا آبرومنده
ما اندازه‌ی زخمای تو گریه نکردیم آقا شرمنده

بند دل، زهرا حسین
نوکر همه، آقا حسین
از دور من، میرن همه
امّا حسین، امّا حسین

مَعَ إِمامِ القائِم
روضه می‌خونم دائم
روضه می‌خونم دائم
مَعَ إِمامِ القائِم

مهربان‌ترین
حسین شاه دین
از بالای زین
افتادی زمین
مهربان‌ترین

تو روی خاکم آسمون بودی
وقتی توو گودال غرق‌خون بودی
با نیزه‌ها هم مهربون بودی
مهربون بودی، مهربون بودی

تو فکر هدایت خلقی؛ توو این جنگ
آغوشت برا همه بازه؛ حتّی سنگ!

آه! ابی‌عبدالله

***

افسوس از تنت
از پیراهنت
نشناختن تو رو
وقتی کشتنت
افسوس از تنت

دل رئوفت که پر از درده
حتّی حساب شمرو هم کرده
تو قتلگاه دوست داشتی برگرده
خواستی برگرده، خواستی برگرده

سنگا هم اگه تو می‌خواستی؛ می‌شد لعل
آغوشت برا همه بازه؛ حتّی نعل!

آه! ابی‌عبدالله