میگم لالا برا بچّم که شاید جون بگیره!
دل آشفته‌ی مادر سر و سامون بگیره!
الهی که خدا رحمی کنه بارون بگیره!
کربلا بارون بگیره، کربلا بارون بگیره!

مگه این سر و صدا می‌ذاره تو بخوابی؟!
می‌میرم از این خجالت که نمونده آبی

داره جون از
تنت میره
تو که جون ربابی

گلم لالا، لالا لالا، لالا لالا لالایی
بخواب حالا، لالا لالا، لالا لالا لالایی

***
ببین از بس که گریه کرده خشکه نای بچّم!
چقد خالیه تو گهواره زینب! جای بچّم!
خدا ای وای بچّم، وای بچّم، وای بچّم!
ای خدا ای وای بچّم، ای خدا ای وای بچّم!

مادر از اینکه گلوت پر از خونه می‌ترسه
یا اگه سر رو تنِ تو نمونه، می‌ترسه

علی‌اصغر
بیا مادر
پریشونه می‌ترسه

گلم لالا، لالا لالا، لالا لالا لالایی
بخواب حالا، لالا لالا، لالا لالا لالایی

خودت فکر چاره کردی و رفتی
به میدون اشاره کردی و رفتی
هم‌صدای گریه‌ها رجز خوندی
قنداقه رو پاره کردی و رفتی

موندی؛
تا حسین غریب نباشه
رفتی؛
تا که لشکرش نپاشه
رفتی؛
تا که لشکرش نپاشه

رو دست بابا به آرزوت رسیدی
با خنده رفتی و به عموت رسیدی
تو که دیدی حسین دیگه سپر نداره
تو با گلوت رسیدی!

***

تو «هَلْ مِنْ مُعین» شنیدی و رفتی
کبوترانه پریدی و رفتی
مادرت برات چه آرزوها داشت!
یه سالگیتو ندیدی رفتی

موندی؛
تا حسین غریب نمونه
رفتی؛
تا نمونه هیچ بهونه
رفتی؛
تا نمونه هیچ بهونه

بمیرم بابات نداره راه چاره
نمی‌تونه توو خیمه‌ها پا بذاره
آخه چی باید بگه به مادرت از
گلوی پاره پاره!

ای داد، ای داد
طبل عزا مرثیه را دم داد
قافله‌ی گریه به راه افتاد
صاحب عزا مهدی موعود است
صاحب مجلس به سلامت باد

این همه اشک و آه
روضه‌ی قتلگاه
گرم نگاه کیست؟!
حسین است

بیرق این قیام
پرچم انتقام
دست سپاه کیست؟!
حسین است

أَسْرارُ الشِّفاء فی تُربَتِه
آیاتُ البُکاء فی غُربَتِه
أَحْیانَا الحُسَین بِمُهْجَتِه

***

‎ ای داغ، ای درد
مادر بی‌چاره شده دلسرد
کودک شش ماهه تلظّی کرد
زیر گلویش روی دست من
شد هدف حرمله‌ی نامرد

گل‌پسر رباب
در بغلم بخواب
آمده لحظه‌ی
جدایی

حامی آخرم
طفل دلاورم
لشگر کوچکم
لالایی

خونت شد گواه، به غربتم
امضا می‌زند، به نهضتم
با تو شد تمام، رسالتم
لالایی گلم؛ علی، علی