و جنس درد تو از جنس روضه‌ی حسن است
غریب خانه‌ی خود، غربت تو در وطن است
 
چگونه یا به چه قیدی؟ چه نام باید گفت؟
به ام‌فضل و به جعده، اگر رباب زن است
 
چه غصّه بیشتر از این که در عمارت خویش
کسی که خویشتنت نیست با تو خویشتن است

دلم به یاد لب تشنه‌ات شراره کشید
شبیه سینه‌ی تشتی که گرم سوختن است

در آن دقایق آخر حسین گفتن تو
وصیتی است که فرموده ابالحسن است

برون حجره همه پای‌کوب و دست‌افشان
درون حجره یکی بود و دست‌و‌پا می‌زد

ستاده بود و جوادالائمه جان می‌داد
از او بپرس که زخم‌زبان چرا می‌زد

گریز روضه مرا می‌برد به صحرایی
که یوسفی به دلش داغ کهنه پیرهن است

اگه گرفتاری بگو؛ یا جوادالائمه
اگه گنهکاری بگو؛ یا جوادالائمه
اگه دوسش داری بگو؛ یا جوادالائمه

کار من، همین گداییه
کارتو، گره گشاییه
اسم تو، براش مقدّسه
اونی‌که، امام رضاییه

کرم تو؛ آبروی روسیاها
حرم تو؛ سرپناه بی‌پناها

***

بمیرم آقا از غمت؛ یا جوادالائمه
همین یه جملست ماتمت؛ یا جوادالائمه
که قاتلت بود محرمت؛ یا جوادالائمه

هر نفس، برا تو مشکله
روبروت، خنده‌ی قاتله
ای امون، صدای ناله‌هات
گم شده، میون هلهله

فدای تو؛ ای غریب توی خونه
بدن تو؛ رو زمینه نیمه جونه

***

جونی نمونده تو تنت؛ یا جوادالائمه
اگه تو غربت کشتنت؛ یا جوادالائمه
نرفته غارت پیرهنت؛ یا جوادالائمه

کربلا، ولی امون نبود
کربلا، به غیر خون نبود
جدتو، سه روز به‌روی خاک
کربلا، یه سایبون نبود

سر حسین؛ از تن پاکش جدا شد
تن حسین؛ بین خاک و خون رها شد

به جز گریه بر غم‌های اربابم کاری ندارم
حضرت زهرا انتخابم کرد
گریانش باشم ماه محرّم

به دنیا ندهم اشک محرّم را
به شادی نفروشم دم این غم را
شور دنیا اباعبدالله
عاشقم با اباعبدالله

یا اباعبدالله، یا اباعبدالله

***

به جز راه تو از هر راهی رفتم خیری ندیدم
مادرت زهرا انتخابم کرد
از کودکی نامت را شنیدم

به شادی ندهم لذّت این غم را
به دنیا نفروشم نخ پرچم را
شور دنیا اباعبدالله
عاشقم با اباعبدالله

یا اباعبدالله، یا اباعبدالله

ابی‌عبدالله؛ آقای من

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

ابی‌عبدالله؛ آقای من

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست
هر که در این حلقه نیست، فارغ از این ماجراست

سلسله عشق را سلسله‌جنبان خداست
سلسله عشق چیست؟ موی حسین است و بس

ابی‌عبدالله؛ آقای من

چون به عزاخانه‌اش پا‌نهی آهسته نه
بال ملائک بود فرش عزای حسین

خنده‌کنان می‌رود روز جزا در بهشت
هر که به دنیا کند گریه برای حسین

ابی‌عبدالله؛ آقای من

نامت هنوز هم هیجان می‌دهد مرا
این بیرق سیاه تکان می‌دهد مرا

حال و هوای کوچه غم‌آلود و درهم است
پرچم به اهتزاز درآمد، محرّم است

آزادگان دوباره تو را داد می‌زنند
این کوچه‌ها به عشق تو فریاد می‌زنند

با حج نیمه‌کاره او حج تمام شد
یعنی که نینوای تو بیت‌الحرام شد