به نام نامی سر، بسمه‌ تعالی سر
بلند مرتبه پیکر، بلند بالا سر

فقط به تربت اعلات سجده خواهم کرد
که بنده‌ی تو نخواهد گذاشت هرجا سر

قسم به معنی لایمکن الفرار از عشق
که پر شده‌است جهان از حسین سرتاسر

نگاه کن به زمین! ما رأیت الّا تن
به آسمان بنگر! ما رأیت الّا سر

سری که گفت: من از اشتیاق لبریزم
به سرسرای خداوند می‌روم با سر

هر آنچه رنگ تعلّق مباد بر بدنم
مباد جامه، مبادا کفن، مبادا سر

همان سری که «یُحِّبُ الْجَمال» محوش بود
جمیل بود؛ جمیلا بدن، جمیلا سر

سری که با خودش آورد بهترین‌‌ها را
که یک‌به‌یک همه بودند سروران را سر

زهیر گفت: حسینا! بخواه از ما جان
حبیب گفت: حبیبا! بگیر از ما سر

سپس به معرکه عابس، «أَجَنَّنی»گویان
درید پیرهن از شوق و زد به صحرا سر

بنازم أم‌وهب را به پاره تن گفت
برو به معرکه با سر ولی میا با سر

خوشا به حال غلامش به آرزوش رسید
گذاشت آخر سر، روی پای مولا سر

چنان که یک تن دیگر به آرزوش رسید
به روی چادر زهرا گذاشت سقّا، سر

در این قصیده ولی آن که حسن مطلع شد
همان سری است که برده برای لیلا سر

همان که احمد و محمود بود سر تا پا
همان سری که خداوند بود، پا تا سر

پسر به کوری چشمان فتنه کاری کرد
پر از علی شود آغوش دشت، سرتاسر

میان خاک، کلام خدا مقطعه شد
میان خاک؛ الف، لام، میم، طا، ها، سر

حروف اطهر قرآن و نعل تازه‌‌ی اسب؟!
چه خوب شد که نبوده‌است بر بدن‌ها سر

تنش به معرکه سرگرم فضل و بخشش بود
به هرکه هرچه دلش خواست داد، حتّی سر

جدا شده‌است و سر از نیزه‌‌ها درآورده‌است
جدا شده‌است و نیفتاده‌است از پا سر

صدای آیه‌ی «کهف الرقیم» می‌آید
بخوان! بخوان و مرا زنده کن مسیحا سر

بسوزد آن همه مسجد، بمیرد آن اسلام
که آفتاب درآورد از کلیسا سر

عقیله، غصّه و درد و گلایه را به که گفت؟!
به چوب، چوبه‌ی محمل، نه با زبان، با سر

دلم هوای حرم کرده‌است می‌‌دانی
دلم هوای دو رکعت نماز بالا سر

ذبیح سر بریده
خوش اومدی به دیرم
با دیدن سر تو
من عاقبت بخیرم

در و دیوار
یه صلیب خونبار
همه با هم روضه می‌خونن

کل عالم
آسیه و مریم
همه با هم روضه می‌خونن
وای وای وای

مسیح بی‌صلیب اومده
که عطر و بوی سیب اومده
یه مادر غریب اومده

***

شنیدم از غبار ِ
یه راه دور رسیدی
محاسنت می‌گن از
کنج تنور رسیدی

دل بی‌تاب
صلیب تو محراب
همه با هم روضه می‌خونن

شمع فانوس
با صدای ناقوس
همه باهم روضه می‌خونن
وای وای وای

تجلّی خدا اومده
شمیم ایلیا اومده
شهید کربلا اومده

تو رو نشناختم؛ تو رو نشناختم حسین
تو رو نشناسم؛ عمرمو باختم حسین
کاشکی دنیامو، با تو می‌ساختم حسین

اومدی که من رها شم‌ از اسیری
دل شکسته‌ها رو ساده می‌پذیری
تو می‌خواستی دست شمرو هم بگیری

ته گودال، آخرین نقطه هدایته
روضه تو، عاشقونه‌ترین حکایته
ته این قصّه بی‌نهایته

وَ تَصَّدَق عَلَیْنا
حُسَیْنا حُسَیْنا

***

غم دیرینم، غم دیرینم حسین
دیگه این آتیش، نره از سینم حسین
من کجا آخر، تو رو می‌بینم حسین؟!

رو سفید جونه که با رنگ سیاهش
به نگاهت بوده آخرین نگاهش
سر زانوی تو بوده قتلگاهش

پر حسرت، همه دنیاس به جز شهید عشق
جز برا تو، انقد عاشق یه جا ندیده عشق
تویی تنها امید عشق

وَ تَصَّدَق عَلَیْنا
حُسَیْنا حُسَیْنا

***

ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله من
غم تو پیداس؛ توی هرم آه من
سر رو‌ نیزت، روضه کوتاه من

همه روضه درک عطشان‌القتلیه
ته گودال پر و بال جبرئیله
واسه چی دفنت نکردن این قبیله؟!

توی دنیا، یه کفن هم ینی برات نبود؟!
باورم نیست؛ یه ذرّه آب برا لبات نبود؟!
کاشکی نزدیک تو فرات نبود

وَ تَصَّدَق عَلَیْنا
حُسَیْنا حُسَیْنا

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم تو در دلم نشستی

ابی‌عبدالله؛ آقای من

***

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

ابی‌عبدالله؛ آقای من

***

گر همه صورت‌گران، صورت زیبا کشند
صورت ارباب ما از همه زیبا‌تر است

اباعبدالله، اباعبدالله، اباعبدالله
یا اباعبدالله، یا اباعبدالله، یا اباعبدالله

***

مدعیان گر زنند دعوی بالاتری
پرچم ارباب ما از همه بالاتر است

اباعبدالله، اباعبدالله، اباعبدالله
یا اباعبدالله، یا اباعبدالله، یا اباعبدالله

مظلوم مظلومی
مظلوم‌ مظلومی
افتادی تو گودال ولی آروم آرومی

با اینکه تنت روی خاکه
از عطش‌ لب تو هلاکه
تو گودال چی دیدی که ذکرت
الهی رضا برضاکه

بگو ته گودالی؟!
یا آخر معراجی؟!
بلند شو دیگه از خاک
قبوله حجت حاجی

ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله
آه آه؛ ابی‌عبدالله

***

تنهای تنهایی
تنهای تنهایی
حتّی ته گودالتم بالای بالایی

با اینکه سرت پر‌خونه
رو زمین تن تو می‌مونه
چه آروم تو چشماتو بستی
حالتو کسی نمی‌دونه

می‌خواستی جسم زخمیت
رها از این دنیا شه
نخواستی حتّی واست
یه پیرهن هم باشه

ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله، ابی‌عبدالله
آه آه؛ ابی‌عبدالله