باید که عاشق شم
یجوری که بگن شبیه معشوقم
یه عشقی که آخر
خاکم کنه پای ضریح معشوقم

خاصیت عشق همینه
که رنگ معشوقو بگیری
اگه بگه برو بمونی
اگه بگه بمیر بمیری

با این همه ادّعا چرا هنوز
این همه فرق بین ما
بین حسین فاطمه با حسین ما
یادت باشه ماییم که زیر دینشیم
نه اون به زیر دین ما

حبیبی حبیبی
تو خیلی غریبی

***

من از تو‌ ممنونم
که اسمتو از این نفس نمی‌گیری
تویی اون آقایی
که چیزی که دادی رو پس نمی‌گیری

مثل غمت پیدا نمیشه
تموم عالمو بگردم
هنوزم اونقدی که می‌خوام
برای تو گریه نکردم

جز عشق تو چی می‌تونه مرگمو
شیرین‌تر از عسل کنه
یه ذرّه خاکو به شفا بدل کنه
هرکی به جز تو بود محال بود حرّو هم
ببخشه و بغل کنه

حبیبی حبیبی
تو خیلی غریبی

***

برا همه داری
تو رحمت همیشگی و دائم رو
حتّی تو گودالم
داشتی تو‌ نیّت شفاعت شمرو

گردو غبارای بیابون
کفن برای پیکرت بود
یه قطرشم بهت ندادن
آبی که مهر مادرت بود

ای بدن زیر سنگ و نیزه‌ها
چی شده نامرتّبی
حتّی سر نیزه به فکر زینبی
سه روز رو خاک کربلا رها شدی
ای زینت دوش نبی

حبیبی حبیبی
تو خیلی غریبی

شاعر: محمّد رسولی

منم اون جامونده‌ای که
شب اخری رسیدم
شنیدم که عاشقارو
داری می‌بری رسیدم

یه حسرت همیشه با ما هست
یه فرصت برای فردا هست
تو خیمت برا منم جا هست؟!

به خیمت رسیدم؛ همین‌که پیدات کنم
بشینم یه گوشه؛ فقط تماشات کنم

حسینا حسینا
حسین، حسین، حسین، حسین

***

شب عاشورا برای
عاشقا شب شروعه
رو لب همه جز ارباب
نکن ای صبح طلوعه

نگاه کن؛ ببین چه عشّاقی
تو خیمت مست «هو الباقی»
جونمون فدا سر ساقی

دلم شد دخیل ضریح اصحاب تو
این عالم ندیده شبیه اصحاب تو

حسینا حسینا
حسین، حسین، حسین، حسین

***

شب عاشورا سراسر
معنی سوره نصره
کیه امشب که میون
خیمه ولی عصره؟!

تا خیمش گم نکنیم راهو
می‌بینیم اون شب دلخواهو
می‌بینیم بقیة‌اللهو

حواسمون باشه تو ندبه‌ها، ناله‌ها
منتظر یاره؛ هزار و چند ساله ها!

حسینا حسینا
حسین، حسین، حسین، حسین

از کجا بگم؟! از شمیم سیب؟! از یه قصّه‌ی آشنا بگم؟!
از «أَنا الْوَحید» از «أَنا الْغَریب»؟! از یه درد بی‌انتها بگم؟!
از یه مادر و طفل بی‌رمق؟! از یه گریه‌ی بی صدا بگم؟
از کجا بگم؟

آخرین شبیه که سحر میشه
امون از لحظاتی که سر میشه
اگه خورشید کربلا در بیاد
نمی‌دونه کسی چه خبر میشه؟!

وَالْفَجْر؛ وَ لَیالٍ عَشْر
شب دهم محرّم رسید
شب مصیبت اعظم رسید
وای من؛ سخت‌ترین شب عالم رسید

***

از کجا بگم؟! از نماز شب؟! از قنوت گرم دعا بگم؟!
از حماسه‌ها؟! استغاثه‌ها؟! از تضرّع خیمه‌ها بگم؟!
از دل شب‌ و اشک زینب‌ و از موذّن کربلا بگم؟!
از کجا بگم؟!

شب گریه و حسرت و دلهره
دل زینب از این زمونه پره
دیگه فردا غروب کسی نیس که نیس
سر عشقشو خنجری می‌بره

وَالْفَجْر؛ وَ لَیالٍ عَشْر
شب دهم محرّم رسید
شب مصیبت اعظم رسید
وای من؛ سخت‌ترین شب عالم رسید

هر نفس آواز عشق
می‌رسد از کربلا
پرچم سرخ حرم
گشته به رنگ عزا

مُصیبَةً ما أَعْظَمَها
این داغ عظیم
تا به قیامت می‌ماند

به تشنگان کرب‌وبلا
امواج فرات
ذکر مصیبت می‌خواند

یا ذبیح العطشان
یا قتیل العریان
یا اباعبدالله
حسین جان

***

ناله و شیون کنید
بر سر و سینه زنید
دگر شب آخر
حسین و زینب رسید

زخیمه زینب تا به سحر
با حسرت و آه
برادرش را می‌بیند

چرا حسین اطراف حرم
از روی زمین
خار مغیلان می‌چیند

آه از این عاشورا
از غروب فردا
از سر بر نیزه
واویلا

قسم به اشک جاری عزای تو
همون که پاک‌تر از آب زمزمه
بهشت بی‌حسین واسه عاشقا
جهنمه

خیمه زده غمت؛ تو دلم آقا
چی بوده غیر از این؛ حاصلم آقا؟!
کجا برم که من سائلم؟!

آقای من تویی
شفیع فردای من تویی
فدای زخمای تو منم
دوای دردای من تویی

آقای من تویی
آقای من تویی
آقای من تویی
آقای من تویی

***

قسم به سوز شعله‌‌های عشق تو
محبّت تو تار و پود دینمه
روایته که خاک کربلای تو
تو سینمه

نقطه‌ی آخر، باورم هستی
تویی که تا دم، آخرم هستی
اسمتو هر کجا می‌برم هستی

هستی من تویی
غریب دور از وطن تویی
به داغ تو گریه می‌کنم
که کشته‌ی بی‌کفن تویی

آقای من تویی
آقای من تویی
آقای من تویی
آقای من تویی

***

قسم به بندبند نوحه‌های تو
«حسین‌حسین» بهترین عبادته
مقصد آخر تموم هیأتا
شهادته

قصّه‌ی ما و تو، آخرش خوبه
دیدن صحنه‌ی، محشرش خوبه
بساط نوکری، باورش خوبه

خوبه که عاشقم
برا غمت بوده هق‌هقم
یه جایی می‌گیره دستمو
گذشتن این دقایقم

آقای من تویی
آقای من تویی
آقای من تویی
آقای من تویی

تا ابد دور تو می‌گردیم با یاران تو
جان فدایت یاحسین

کاش چون قاسم سلیمانی شوم قربان تو
جان فدایت یاحسین

امشبی را شه دین در حرمش مهمان است
مکن ای صبح طلوع

عصر فردا بدنش زیر سم اسبان است
مکن ای صبح طلوع

ای کوه طور، از راه دور
گودال قتلگاه را ببین
آن جذبه نگاه را ببین

خون شده سرخی شفق اینجا
«لَنْ تَرانی» نگفته حق اینجا

عقل حیران جنون آمده‌است؛ الله الله
عشق با ساغر خون آمده‌است؛ الله الله
یار بی‌پرده برون آمده‌است؛ الله الله یا اباعبدالله

***

بیت‌الحرام، والا مقام
قبله به قتلگاه مایل است
در کربلا نماز کامل است

خاک این خطّه محترم باشد
کعبه محرم در این حرم باشد

غرق آیینه شده گودالش؛ الله الله
سوخت «روح القدس» اینجا بالش؛ الله الله
یار خود آمده استقبالش؛ الله الله یا اباعبدالله

اَلصَّلاة‌ اَلصَّلاة
در کنار فرات
آخرین نماز عاشقی اقامه شد
به امامت کشتی نجات

چه قیامی، چه قعودی
چه رکوعی، چه سجودی
چه نمازی، چه جنونی
چه وضویی، با چهره خونی

عمروبن‌قرظه محو تماشای روی دوست
یک دست در مبارزه، یک دست بر سبوست
رقصی چنین میانه میدانم آرزوست

أَوَفَیْتُ یا أَباعَبْدِالله

***

اَلْسَّلام اَلْسَّلام
شد نمازش تمام
خوش به حال آن شهید با سعادتی
که سرش فتاد بر پای امام

چه شکوهی، چه مصافی
چه عروجی، چه طوافی
چه قنوتی، چه سلامی
دوست فرمود به او «أَنْتَ أَمامی»

گفتا سعید ما ز تو هیهات بگذریم
ما را سری است با تو که گر خصم این حریم
دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم

أَوَفَیْتُ یا أَباعَبْدِالله