همان وقتی که خنجر از تن خورشید سر می‌خواست

امامت از دل آتش چنان ققنوس برمی‌خاست

علی باشی و در میدان نجنگی؛ داغ از این بدتر؟

خدا او را به بزم عشق‌بازی شعله‌ور می‌خواست

علی در خون خود پرپر، علی با تیر در حنجر

علی از شعله سوزان‌تر، علی بودن هنر می‌خواست

نباید شعله‌ی این ماجرا یک لحظه بنشیند

عبایش سوخت در آتش که آتش بال و پر می‌خواست

به پاهای کبوتر نامه‌ای از جنس زنجیر است

که فریاد بلند تشنگان، پیغامبر می‌خواست

چرا من مثل سجاده نیفتم زیر پای او

که از زخم تنش زنجیر، زخم تازه‌تر می‌خواست

مصیبت تازه بعد از کربلا آغاز شد یعنی

به غیر از خون تن، دشمن از او خون جگر می‌خواست

امامت را زنی با جان و دل می‌برد آهسته

که زینب بود، اگر او زیر دست و پا سپر می‌خواست

پدر لب‌تشنه جان داد و گذشت امّا تمام عمر

صدای شرشر باران چه از جان پسر می‌خواست

غریب است آنچنان کعبه میان آشنایانش

که استعلام حقانیتش را از حجر می‌خواست

من که یادگار
روزگار دردم
یک شبم بدون
گریه سر نکردم

دردامو، می‌شمردم؛ می‌مردم
هروقت آب، می‌خوردم؛ می‌مردم

نمیره از یاد من
دستای بسته و
وای! روضه‌ی شهر شام
وای! داغ شیرخواره و
وای! تشنگی بابام

***

من سر بابامو
روی نیزه دیدم
دست بسته پشت
ناقه‌ها دویدم

تو بازار، دور ما، رقصیدن
ما گریه، می‌کردیم؛ خندیدن

مونده روی دست من
بعد یه عمر هنوز
وای! جای ردّ طناب
وای! مونده روی دلم
وای! داغ بزم شراب

طعم اسارت نچشیده بودم؛ چشیدم
این همه غم یه جا ندیده بودم؛ که دیدم
به آخرین نفس رسیدم

اوّل این راه
مرده بودم کاش
سر به نیزه
مراقبم باش

آوردنم با قامت خمیده
منو که سایمم کسی ندیده
رو نیزه رنگ و روی تو پریده

***

جاریه ردّ خون کنار چشم علمدار
قدم‌قدم دارن منو می‌برن؛ به اجبار
میون کوچه‌ها و بازار

شام خراب و
نمی‌دیدم کاش
ماه رو نیزه
مراقبم باش

یه سر دارم خدا هزارتا سودا
چیکار کنم تنها با این دخترا؟!
دارم می‌رم مجلس نامحرما

خیلی تنگته یااباالفضل
کاشکی بودی کنار ما اباالفضل
هرجا می‌رم باهام بیا اباالفضل

آن حسینی را که دشمن کشت پیش چشم دوست
چشم دشمن کور، اینک عالمی مجذوب اوست

قالَ أَبا عَبْدِالله وَالله
لایَسْکُنُ دَمی حَتّی
یَبْعَثَ ‌اللهُ الْمَهدی

خون من جوشش داره
اشک زهرا می‌باره
تا زمانی که مهدی
ذوالفقار و برداره

بِدَمِ الحُسین؛ عَجِّلْ فَرَج

***

توی غمش باید بسوزی که
آماده شی تا روزی که
یَبْعَثَ ‌اللهُ الْمَهدی

عمر سختی کوتاهه
صاحب ما توو راهه
همه‌ی این جمعیّت
لشگر ثاراللهه

بِدَمِ الحُسین؛ عَجِّلْ فَرَج

***

روز ظهورشو تصوِر کن
دنیا رو از صدات پر کن
یَبْعَثَ ‌اللهُ الْمَهدی

حاصل این دل عشقه
موج بی‌ساحل عشقه
رجز روز رجعت
یا لثارات العشقه

بِدَمِ الحُسین؛ عَجِّلْ فَرَج

***

پرچمو روی کعبه می‌کوبه
این قصه آخرش خوبه
یَبْعَثَ ‌اللهُ الْمَهدی

صف به صف با هم می‌ریم
جون به کف با هم می‌ریم
برا پابوس ارباب
از نجف با هم می‌ریم

بِدَمِ الحُسین؛ عَجِّلْ فَرَج

دست‌ تو دست گریه
پا‌به‌پای غم اومدم
هم‌نوای بارون
با اشک نم‌نم اومدم
حلالم کن آقا
اگه روضه کم اومدم

خودت زیادش کن
اشک چشامو میگم
خودت روبه‌را کن
حال و هوامو میگم
قرارمون چی شد؟
کرب‌وبلامو میگم

شوق دیدن حرم داره به خدا
عاشقاتو‌ می‌کشه
از همه‌ی دنیا که می‌گیره دلم
دلم به تو خوشه

حسین، حسین، حسین، حسین

***

بازم با دل من
بی‌بهونه راه اومدی
همش بدی کردم
همش تو کوتاه اومدی
رام دادی نگفتی
برو اشتباه اومدی

خودت درستش کن
ترس آبرومو میگم
یه حاجتی دارم
می‌دونی کدومو میگم
تو روضت می‌میرم
دارم آرزومو میگم

این غم قشنگو مگه میشه که
با چیزی عوض کنم؟
غیر حرم تو با دیدن چی
می‌تونم آخه حض کنم؟

حسین، حسین، حسین، حسین

تو رو نشناختم؛ تو رو نشناختم حسین
تو رو نشناسم؛ عمرمو باختم حسین
کاشکی دنیامو، با تو می‌ساختم حسین

اومدی که من رها شم‌ از اسیری
دل شکسته‌ها رو ساده می‌پذیری
تو می‌خواستی دست شمرو هم بگیری

ته گودال، آخرین نقطه هدایته
روضه تو، عاشقونه‌ترین حکایته
ته این قصّه بی‌نهایته

وَ تَصَّدَق عَلَیْنا
حُسَیْنا حُسَیْنا

هرچی دارم از عنایت توئه
به خودت قسم که این باورمه
بذار آخرین نفس بگم حسین
اگه این محرّم آخرمه

من به درد تو نخوردم؛ حیف شد
روزای عمرو شمردم؛ حیف شد
عاشوراهای زیادی دیدم
پس چرا برات نمردم؟! حیف شد

حیاتی حسین
مماتی حسین
تو‌ کشتی امن
نجاتی حسین

همه ترس زندگیم از اینه که
که به کار تو نیام آخرشم
من کی باشم که بگم نوکرتم؟!
نوکر تو جونه؛ من نوکرشم

جز غمت هیچی تو عالم خوب نیست
بی تو روز و ماه و سالم خوب نیست
من میام تو روضه‌ها زنده بشم
غیر از اینجا هیچ جا حالم خوب نیست

حیاتی حسین
مماتی حسین
تو‌ کشتی امن
نجاتی حسین

***

اونی که راه و نشون میده تویی
اونی که راهشو گم کرده؛ منم
حرمت اونقدرام دور نیستش
اگه من یه سر به قلبم بزنم

نامه دلتنگیامو باز کن
بیا راه کربلامو باز کن
دم مردن چشممو می‌بندم
به روی خودت چشامو باز کن

حیاتی حسین
مماتی حسین
تو‌ کشتی امن
نجاتی حسین

شاعر: محمّد رسولی