با همین پاهای نیمه‌جونم
خودم رو کنارت می‌رسونم
پیرم کردی؛ ای جوونم!

«وَلَدی»؛ خون به قلب زار بابا نکن
«وَلَدی»؛ عمّه‌هاتو تنها رها نکن

چشاتو باز واکن
حسینو احیا کن
دوباره غوغا کن
حسینو احیا کن

فَقَطَعوکَ بِسُیوف إِرْباً اِرْبا
یه‌بار دیگه، بهم بگو، بابا بابا

***

روضت مثل زخم پهلوت بازه
منو یاد میخ در می‌ندازه
داغ منو کرده تازه

«وَلَدی»؛ این‌قَدَر که جسم تو درهمه
«وَلَدی»؛ واسه بردنت این عبا کمه

شکسته شد فرقت
به خاطر اسمت
زمینو می‌گردم
جا نمونه جسمت

فَقَطَعوکَ بِسُیوف إِرْباً اِرْبا
یه‌بار دیگه، بهم بگو، بابا بابا

ای داد، ای داد
طبل عزا مرثیه را دم داد
قافله‌ی گریه به راه افتاد
صاحب عزا مهدی موعود است
صاحب مجلس به سلامت باد

این همه اشک و آه
روضه‌ی قتلگاه
گرم نگاه کیست؟!
حسین است

بیرق این قیام
پرچم انتقام
دست سپاه کیست؟!
حسین است

أَسْرارُ الشِّفاء فی تُربَتِه
آیاتُ البُکاء فی غُربَتِه
أَحْیانَا الحُسَین بِمُهْجَتِه

***

حیدر، حیدر
بر لب شهزاده‌ی جنگاور
آمده میدان خود پیغمبر
عطر نفس‌های علی دارد
هُرم رجزهای علی‌اکبر

ای مه هاشمی
ای گل فاطمی
وا شده کوچه‌ای
برایت

ولوله می‌کنند
هلهله می‌کنند
تا نرسد به من
صدایت

فریادت رسید، به آسمان
سنگت می‌زنند، چه بی‌امان
پیرم می‌کند، غم جوان
آه از کربلا، علی‌علی

من آیه‌به‌آیه قرآن را در تو دیدم
توحید و قیامت و انسان را در تو دیدم

من وصف رسول الله را در تو خواندم
من تک‌تک پیغمبران را در تو دیدم

آرامش پيش از طوفان را دیده‌بودم
آرامش وقت طوفان را در تو دیدم

من خدا را در تو دیدم
کربلا را در تو دیدم
من تمام خمسه‌ی آل‌عبا را در تو دیدم

من یقین را در تو دیدم
اصل دین را در تو دیدم
روز عاشورا امیرالمؤمنین را در تو دیدم

تو کیستی؟! دشمن و دوست حیران است
تو کیستی؟! که لقبت طوفان است

صَلَّی الله عَلَی مُحَمَّد
صَلَّی الله عَلَیهِ وَ آلِه
یا مَنْ أَشْبَهَ بِرَسول الله
بِجَمالِه، بِجَلالِه، بِخِصالِه

***

این قبله‌نما باید هرسویش تو باشی
این معرکه باید اذان‌گویش تو باشی

باید هم اذان نبرد را تو بگویی
در لشکر حقّ قوّت و نیرویش تو باشی

تو پیغمبر این معرکه هستی و باید
این لشکر کافر، رودررویش تو باشی

شیر این میدان تویی، تو
لشکر ایمان تویی، تو
روی اسلام ابوسفیان خطِ بطلان تویی، تو

«لانُبالی» گفتن تو
به خطر خندیدن تو
مات کرده دشمنت را شیوه‌ی جنگیدن تو

تو کیستی؟! قاتل قوم کافر
تو کیستی؟! سرتاپا پیغمبر

صَلَّی الله عَلَی مُحَمَّد
صَلَّی الله عَلَیهِ وَ آلِه
یا مَنْ أَشْبَهَ بِرَسول الله
بِجَمالِه، بِجَلالِه، بِخِصالِه

به فدای شورش عزای تو
به فدای نور خیمه‌های تو
چه خدایی در رگ تو جاری بود
که نشد فاش، سرّ خون‌بهای تو

یا حسین ثارالله، به فدایت جانا
به خدا بخشیدی، همه‌ی هستت را
و خدا خود آمد، به دل قربانگاه
که به تو برگردیم، همه «إِنّا لله»

تو جگرگوشه‌ی رسول الله
به تو وابسته دین پیغمبر
ز تو پاینده گردش عالم
به کف تو اراده‌ی محشر

اگر عشّاق بی‌قرارت را
بپذیری دمی به درگاهت
همه قالب تهی کنند از شوق
اگر آید ز در علی‌اکبر

به مژگان سیه کردی
هزاران رخنه در دینم
بیا کز چشم بیمارت
هزاران غم برچینم

سر خم می را کمی واکنید
مرا مست فرزند زهرا کنید
سرم را به ضربت مداوا کنید
تنم را ز غم «عِرْبَاً عِرْبَا» کنید

به فرمان مولا، به فرمان پیر
أَمیری حُسَیْنٌ وَ نِعْمَ الأَمیر

***

به فدای خادمان دربارت
به فدای خاک پای زوارت
به فدای لشگر علمدارت
که می‌آیند اربعین به دیدارت

همه عالم محوِ، سپه ثارَالله
همگی جان برکف، به ره ثارالله
شده هر کس عاشق، ز غمت می‌نوشد
تا ابد خون تو، به رگش می‌جوشد

تو تجلّی غیرت اللهی
که رسید ارث تو به فرزندت
همه چشم‌انتظار روزی که
برسد وعده‌ی خداوندت

قدم اوّل قیامش را
دم «بیت‌ الحرام» بردارد
که بیاید برای خون‌خواهی
علم انتقام بردارد

یَاحْسِین یا أَبا عَبْدِالله
یَاحْسِین یا أَبا عَبْدِالله

مرا عهدی است با جانان
که تا جان در بدن دارم
هواداران کویش را
چو جان خویشتن دارم

اگر رقص گیسو بگوید بمان
اشارات ابرو بگوید بمان
ازین‌سو و آن‌سو بگوید بمان
بمانم اگر او بگوید بمان
بمیرم اگر او بگوید بمیر

أَمیری حُسَینٌ وَ نِعْمَ الأَمیر

فریاد از این دوری
مشتاقی و مهجوری
تو عشق فراعشقی
تو نور فرانوری

ای آشنای دیرین
ای گریه‌های شیرین
ما را بِکش به بندت
در زلف چون کمندت

ای عشق تو در اشک برافروخته معلوم
معشوق جهانی و چرا این همه مظلوم
خلقی بشناسند مرا با تو ولی حیف
در کوی تو معروفم و از روی تو محروم

حسین، حسین، حسین، حسین
حسین، حسین، حسین، حسین

***

در مسلک شیدایی
در قامت زیبایی 
ما را که تو منظوری
خاطر نرود جایی

دل می‌رود ز دستم
من می نخورده مستم
تا جان دهم به یارم
دست از طلب ندارم

آن اشک که خرج تو شود، مَحرم راز است 
ای عشق که خاک حرمت مُهر نماز است
غم نیست که درها همه بسته‌است به‌رویم
«أَلْمِنَّةُ لِله» که در میکده باز است

حسین، حسین، حسین، حسین
حسین، حسین، حسین، حسین

گریونه؛ پدری که دلش خونه، دلش خونه
حیرونه؛ سر بچّش چی آوردن، نمی‌دونه

داره می‌بینه شمشیرا
می‌ره پائین میاد بالا
تنی که «إِرْباً إِرْبا» شه
مگه می‌شه دیگه پیدا

بلندمرتبه شاهی
از صدر زین افتاد
داغ جوونش رو
دید و زمین افتاد

***

این درده؛ توو صحرا داره دنبال چی می‌گرده
می‌گرده؛ مسیر خیمه رو انگاری گم کرده

چه ریخت‌وپاشی کردن با
تن اون خوش قد‌و‌بالا
علی صدتا، حسین تنها
چی‌کار باید کنه حالا؟!

بلندمرتبه شاهی
به هق‌هق افتاده
همه میگن انگار
حسین جون داده

***

مایوسه؛ تو‌و چشمای امید عالم افسوسه
کابوسه؛ میگه پاشو علی که حرف ناموسه

گره افتاده تو‌و کارِ
یه‌مردی که عزاداره
برای اوّلین‌باره
که زینب بین انظاره

بلندمرتبه شاهی
باز شده سرگردون
پاشو علی‌اکبر
عمّه رو برگردون