پنهان نخواهم کرد این عشق عیان را
من عاشقم هرگز ندارم بیم جان را

چون کوه پیش روی دشمن ایستادم
از پا در آوردم همه گردنکشان را

گفتند ساکت باش! گفتم حق حسین است
پای دفاع از تو نمی‌بندم دهان را

کوچه به کوچه از «ولی الله» گفتم
تا خلق بشناسند زهرای زمان را

بی‌آبرویش می‌کنم هر جا موذّن
بی «أَشْهَدُأَنّ عَلی» گوید اذان را

بابابزرگم «واجِبُ التَّعظیم» دهر است
از نام او پر می‌کنم کل جهان را

ویران شود کاخی که در آن میزبانش
پایین مجلس می‌نشاند میهمان را

بالای مجلس حرمله شأنی ندارد
زیبا نخواهد کرد کرکس آسمان را

در کاخ شام و کوفه سرداری ندیدم
من روی نی دیدم اجلاس سران را

تو جان من بودی و ما ناباورانه
دیدیم زیر سمّ سبان جانمان را

نفرین نکردم زجر را امّا به جایش
بسیار نفرین کرده‌ام شمر و سنان را

می‌خواستم انگشترت را پس بگیرم
گشتم ولی پیدا نکردم ساربان را

خار مغیلان را حلالش کردم امّا
هرگز نمی‌بخشم پدر جان خیزران را

بعد از عمو عبّاس من جای النگو
دارم به دور دست ردّ ریسمان را

از تو چه پنهان دخترت خیلی گرسنه‌ست
جز سفره‌ی تو پس زدم هر آب و نان را

بابا شنیدم خواهرم! ای وای، ای وای
افشا نخواهم کرد این راز نهان را

مِنَ السَّماواتِ الْعُلی
إِلی أَرْضِ کَرْبَلا
بَکَتْ مَلائِکَةُ السَّما
عَلَی الذَّبیحِ مِنَ الْقَفا

گریه، نوحه؛ برای حسین
عالم، آدم؛ فدای حسین

خیلی بعد از این سفر
از زمونه دلخورم
تا کی می‌مونی؟! بگو
که دردامو بشمرم

یه‌سره بی‌حوصله
پای پر از آبله
جای رد سلسله
سوغاتیه این سفر شد

امون از این روزگار
چی بگم از انتظار؟!
شبای دنباله‌دار
با چش‌به‌راهی سحر شد

آخه کی دلش اومد
موتو پریشون کنه؟!
به لب تو چوب زده
دل منو خون کنه؟!

***

آخرین روزای ما
گذشت خیلی‌خیلی سخت
ما وسط ازدحام
تو رو شاخه‌ی درخت

چیا گذشت به قافله
وسط رقص و هلهله
کنار شمر و حرمله
به زخم عمّه نمک خورد

توی محلّه‌ی یهود
که جای اهل‌بیت‌ نبود
همه تنم شده کبود
دخترت از بس کتک خورد

تو با سرت اومدی
مشکلمو حل کنی
بگو چجوری می‌خوای
که منو بغل بکنی؟!

وافریادا ز عشق! وافریادا
کارم به یکی طرفه نگار افتادا
گر داد من شکسته دادا؛ دادا
ورنه من و عشق هرچه بادا؛ بادا

بی‌تو مبادا
زنده بمانم
عشق بورزم
عشق بدانم

بی‌تو مبادا
داغ عزیزم
در غم دیگر
اشک بریزم

یارا یارا یارا؛ یااباعبدالله
ای عشق جهان‌آرا؛ یا اباعبدالله
مستیم از این باده؛ «أَلْمِنَّةُ لله»
هشیار مکن ما را؛ یا اباعبدالله

***

ای عشق تو را هرآنکه نشناخته است
در هر نفسی قافیه را باخته است
گفتند همه که خاک سرد است ولی
خاک تو به سینه آتش انداخته است

چیست حریمت؟!
عرش معلّی
چیست شفایم؟!
تربت اعلی

هیچ غمی نیست
غیر غم تو
قبله‌ی قلبم
شد حرم تو

چون ذرّه به دامانت؛ یااباعبدالله
هستیم در ایوانت؛ یااباعبدالله
هر کس به تماشایی، جایی برود ما هم
رفتیم به قربانت؛ یااباعبدالله

گریه‌ی مستانه تماشا دارد
باده‌ی این میکده سقّا دارد
غصّه نخور قدر تمام عالم
گوشه‌ی میخانه‌ی او جا دارد

ای جانم
کوچه به کوچه
خانه به خانه
دوباره شد صحبت ارباب

ای جانم
هر که بیاید
در بگشاید
به روی او حضرت ارباب

بیایید، بیایید
همه دم بگیریم
بمیریم، بمیریم
ازین عشق بمیریم

حسین جان
حسین جان
حسین جان
حسین جان

***

قصّه‌ی ویرانه شنیدن دارد
حال من و حال تو‌، دیدن دارد
با سر انگشت پر از زخم‌ من
گیسوی تو شانه کشیدن دارد

بابا جان
جان به لب آمد
نیمه شب آمد
شمیم سیب سر زلفت

بابا جان
روضه گرفتم
با همه گفتم
ز خون و خاکستر زلفت

نمانده، برایم
توانی به قرآن
شبیه، سر تو
شکستم، حسین جان

پدر جان
پدر جان
پدر جان
پدر جان

سر اومد کاسه‌ی صبرم
پر از تاب و تبم؛ پر از تاب و تبم؛ پر از تاب و تبم
رسیدی وقتی که جونم
رسیده به لبم؛ رسیده به لبم؛ رسیده به لبم
 
چشم یتیما، روشن بابام اومده!
رسیده وقت رفتن، بابام اومده!
 
آخر بابا، مهمون دختر شد
که خیس از اشکم، پر معجر شد
 
شام تارم، ابری بارونم
سر تو داده، سر و سامونم


***

دیگه توو دستای بی‌جون
توونی ندارم؛ توونی ندارم؛ توونی ندارم
کمک کردند که سرت رو
رو پاهام بذارم؛ رو پاهام بذارم؛ رو پاهام بذارم

ببین شکسته بابا، شبیه سرت
توو کوچه‌های کوفه، سر دخترت

دیدی بابا، با لباس پاره
رقیّه خانوم، سر بازاره

از قافله، نیمه شب جاموندم
غریب و تنها، توو صحرا موندم

***

می‌سوزه بال و پر من
توو هُرم نفسم، توو هُرم نفسم، توو هُرم نفسم
پر از لخته‌های خونه
فضای قفسم، فضای قفسم، فضای قفسم

حالا که داری میری پدر با خودت
منو ازین ویرونه ببر با خودت

یاد لب‌هات، بابای خوبم
با دستام روی، لبام می‌کوبم

چشم عمّه، ابری بارونه
سنگ غسلم میشه، خشتای ویرونه

مرد در ویرانه و ویرانه‌ها آباد کرد
دید بس بیداد، برپا رسم عدل و داد کرد

مرگ این دخت سه ساله شامیان و شام را
با خبر از راه حق چون خطبه سجّاد کرد

کس نبُود در شام آگه از علی و از حسین
مکتب آل علی با مرگ خود ایجاد کرد

در دل شب شد سر شه شمع و او پروانه‌اش
سوز عشقش سوخت هم خاکسترش بر باد کرد

بر مشامم می‌رسد
لحظه بوی کربلا 

بر دلم ترسم بماند
آرزوی کربلا 

تشنه‌ی آب فراتم
ای اجل مهلت بده

تا بگیرم در بغل
قبر شهید کربلا

***

من غم مهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اوّل کامدم دستور تا آخر گرفتم

بر مشام جان زدم یه قطره از عطر حسینی
سبقت از عود و گلاب و نافه‌ی عنبر گرفتم

عالم زر ذرّه‌ای از خاک پای حضرتش را
از برای افتخار از حضرت داور گرفتم

دل سنگ آب شد از گریه‌ی تو! گریه نکن
عمّه بی‌تاب شد از گریه‌ی تو! گریه نکن

ای بی‌کفن؛ رقیّه
ای بی‌کفن؛ رقیّه

اکنون که نیامد ز سفر ماه منیرم
خوب است در این گوشه‌ی ویرانه بمیرم

امروز یزید هر چه دلت خواست، ستم کن
زیرا تو امیری؛ منِ مظلومه اسیرم

بر محکمه‌ی عدل خدا نگذرم از تو
آن جا تو اسیری؛ منِ مظلومه امیرم

خدا گواه است کتک خوردم؛ التماس نکردم
مگرنه دختر شاه حیّ قدیرم

هر کوچه که می‌رفتم
سنگی به رخم می‌خورد
گیسوی سپیدم را
بگرفته پریشانی

تو بر سر نی بودی
من غبطه به نی خوردم
او با تو به هر لحظه
من حسرت یک آنی

آن شب که من از ناقه
افتادم و غش کردم
بابا تو کجا بودی؟!
از ما تو جدا بودی

آن شب که تو از ناقه
افتادی و غش کردی
من بر سر نی بودم!
کی از تو جدا بودم؟!

سرآمد شام غم هایم، مه عیدم کجا بودی؟!
شب آرامش من، صبح امیدم کجا بودی؟!

سفر اینقدر طولانی؟ نگفتی دختری داری؟!
نمی‌دانی چقدر از عمّه پرسیدم کجا بودی؟!

برگریز پاییز بگذرد
گریه‌های یکریز بگذرد
با خودم دمادم گفته‌ام
این نیز بگذرد

پریشان شدمو
هراسان شدمو
تک و تنها گرفتار بیابان شدم

رجزخوان شدمو
شتابان شدمو
دگر هم‌صحبت خار مغیلان شدم

کم‌کم از نفس افتادم
روی خاک صحرا خفتم
ناگهان که سیلی خوردم
با خودم فقط می‌گفتم
این نیز بگذرد

***

شام تار ایتام بگذرد
غصّه‌های ایّام بگذرد
درد کوفه و شام بگذرد
این نیز بگذرد

منم بی‌خبرو
نیامد پدرو
در این ویران دگر صبرم رسیده به سر

شبم بی سحرو
نگاهم به درو
الهی که پدر حتّی بیاید به سر

مثل صورت بابا در
مجلس شراب آشفتم
خیزران که بالا می‌رفت
با خودم فقط می‌گفتم
این نیز بگذرد

به آه قلب خسته قسم
اسمتو گفتم هر نفسم
گذشتم از همه که فقط
به تو برسم

ای همیشگی‌ترین عشق
همیشه بهترین عشق
اگه حسینه؛ میشه
اوّلین عشق، آخرین عشق

خیر عاقبت حسینه
دنیا و آخرت حسینه
زندگیمو می‌نویسم
خط‌به‌خط فقط حسینه

حسین، حسین، حسین؛ ضربانم
حسین، حسین، حسین؛ ای جانم

***

باشه قبوله خیلی بدم
نوکری رو که خوب بلدم
خودت صدام زدی که منم
اینجا اومدم

روضه آخرین امیده
به داد من رسیده
پیش حسین که باشه
روسیاهم روسفیده

آرزو فقط حسینه
باآبرو فقط حسینه
آیه‌آیه‌آیه قرآن
موبه‌مو فقط حسینه

حسین، حسین، حسین؛ ضربانم
حسین، حسین، حسین؛ ای جانم

***

از گهواره تا لحدم
سنگ تو رو به سینه زدم
برای عاشق تو شدن
دنیا اومدم

عشقت علّت جنونه
نشون به اون نشونه
سینه‌زنی که باشه
پیرغلامم نوجوونه

عشق بی‌بدل حسینه
«أَحْلی مِنَ العَسَل» حسینه
وقت مردنم رو لب‌هام
«سَلامٌ عَلَی الحسین»ه

حسین، حسین، حسین؛ ضربانم
حسین، حسین، حسین؛ ای جانم